Νυχτερινές Περιπλανήσεις

Εμαθα να οδηγώ μηχανάκι απο το 15 μου. Από τότε και μετά μέχρι τα 30 μου περίπου, μόνο σε δίκυκλο θυμάμαι τον εαυτό μου. Κάπου εκεί ήρθε και το πρώτο αυτοκίνητο. Με τον καιρό, εξοικιώθηκα με τη νέα αυτή για μένα, ταλαιπωρία και πλέον μηχανή και αυτοκίνητο χρησιμοποιούνται αμφότερα. Κατόπιν ανακάλυψα μια χρησιμότητα του αυτοκινήτου που δεν ήξερα. Εκτόνωση μάλλον, ψυχίατρέ μου, καλά το λέω; Καλά άστο μου το λες στην επόμενη επίσκεψη και άμα το είπα σωστά θα είναι δωρεάν έτσι; Και μη ξεχνάς, το έγραφε στο διαφημιστικό, στις 3 επισκέψεις η μία δώρο, αλλιώς πάω σ' αυτόν που συμβουλεύει γυναίκες στην tv. Το αυτοκίνητο λοιπόν έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα που δεν έχει η μηχανή (οχι η φωτογραφική, η δίκυκλη ντέ) και είναι το εμπιτριόφωνο και τα κάμποσα ηχεία του. Εμ τι το θέλανε και το ανακαλύψανε. Χάθηκε ο κόσμος να έχουν κάτι άλλο;
Στο θέμα μας πάλι. Ενα βράδυ κάτι δεν πήγε καλά, πως θα μπορούσε άλλωστε, το αντίθετο θα ήταν παράξενο, και για να ξεδώσω παίρνω το αυτοκίνητο κατα τις 11 και 2 σιντάκια και δυνατά η μουσική και χωρίς να το καταλάβω (περίπου) βρέθηκα στο Βόλο.
Επιστροφή και το πρωί για δουλειά. Μιά χαρά όλα. Η νυχτερινή οδήγηση είναι κάτι άλλο. Μέσα στη νύχτα παρέα με τους νυσταγμένους φορτηγατζήδες και με τη μουσική δυνατά μα πολύ δυνατά.
Χθες το βράδυ ένιωσα πάλι την ίδια ανάγκη. Βρέθηκα με ενα φραπέ για συνοδηγό να ταξιδεύω προς Χαλκίδα κάπου στη 1.30 έχοντας ξεφύγει απο τις μίζερες σκέψεις της προηγούμενης ώρας.
θα πείτε τώρα καλά πως στο καλό τη βρίσκει έτσι ο κόσμος; Ελα μου ντε, αυτο αναρωτιέμαι και εγώ. Με το Νίκο Κουρουπάκη και τους "Χαιρετισμούς" να εναλλάσεται με την κιθάρα του Stevie Ray Vaughan παρέα με τον Buddy Guy βασανίζοντας σώμα και μυαλό στο "Tin Pan Alley" και τον Ορφέα Περίδη να μονολογεί τραγουδώντας...

Ρίχνω στη νύχτα μια σπρωξιά

παίρνει φωτιά και ξημερώνει

Στην τελευταία ρουφηξιά

παίρνω όρκο να τελειώσει πια ότι τελειώνει

Μπαίνω στο τρένο την αυγή

για να με βρει σε άλλο μέρος

Η μέρα τούτη που θα μπει

να με γλιτώσει από κει που ήμουνα ξένος

Φεύγω, φεύγω, κάθε μέρα φεύγω

μέτρο, μέτρο, όλο πιο μακριά

Φεύγω, φεύγω, τόσα χρόνια φεύγω

στην καρδιά μου όλο πιο κοντά

Ρίχνω στα μάτια μου ένα φως

και κάνω ανάκριση μονάχος

ο χωρισμένος μου εαυτός

είναι που χώρισε τον κόσμο από λάθος

Άραγε τι να φταίει τι

που ονειρευόμαστε στον ξύπνιο

Και να 'ναι η λησμονιά αυτή

που ανοίγει πόρτες το πρωί στον πρώτο χτύπο

Φεύγω, φεύγω, κάθε μέρα φεύγω

μέτρο, μέτρο, όλο πιο μακριά

Φεύγω, φεύγω, τόσα χρόνια φεύγω

στην καρδιά μου όλο πιο κοντά