Κυριακή, Νοεμβρίου 04, 2007

All That I Am

Πάντα έλεγα πως στη ζωή δεν έχω χάσει απο αυτά που έκανα για μένα αλλά απο όλα εκείνα πού (δεν) έκανα για τους άλλους. Πάντα πήγαινα να κάνω το καλό να προλάβω, να βοηθήσω, να μη λείψει τίποτα, να μη προσβάλλω, να μη φέρω σε δύσκολη θέση. Στο τέλος όμως όλα αυτά γυρίζουν κάποια στιγμή επάνω μου. Ε αυτό νομίζω πως με κυνηγάει λες και οι προθέσεις μου δεν είναι αγνές. Να αλλάξω δε γίνεται, να προσαρμοστώ δε γίνεται (δε ξέρω τι είναι ο χαμαιλέων), θα συνεχίσω να κάνω τα ίδια πάλι. προσπάθησα αρκετά να μην είμαι τόσο βολικός αλλά δε τα κατάφερα. Ας μου εξηγήσει κάποιος πως μπορώ να αλλάξω πως μπορώ να μην είμαι φίλος καλός να μην είμαι ζεστή φωλιά και να κοιτάω μόνο τι με νοιάζει εμένα και τι θέλω εγώ.
Συνήθως όταν γράφω είμαι συναισθηματικά φορτισμένος και το ερέθισμα είναι σχεδόν πάντα ένα γεγονός, ενα συναίσθημα, κάτι τελος πάντων που με έκανε να θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου και μερικές φορές και τα συναισθήματά μου. Τη φόρτιση έρχεται να συνδράμει ο Rob Thomas με το All That I Am
And I breathe so you breathe
Let me here stand so you'll stand
With all that I am....
Για σένα που μού το έμαθες και με έκανες να το αγαπήσω..
Εσείς οι φίλοι μου που μου κάνετε την τιμή να με διαβάζετε σας συνιστώ να το ακούσετε δυνατά και να μη σκέπτεστε τίποτε παρά μόνο ότι/όποιον/όποια αγαπάτε πιο πολύ..
Τα σέβη μου :-)

Πέμπτη, Οκτωβρίου 18, 2007

Στιγμές

Οι κομήτες έρχονται και περνάνε, κάπως έτσι έγινα και εγώ τώρα τελευταία.
κάτι η δουλειά κάτι τα παρελκόμενα αμέλησα εντελώς το μπλόγκ.
Τις περισσότερες φορές λέμε δικαιολογίες αλλά δε θα το κάνω. Προτεραιότητες, έτσι θα το ονομάσω και όποιος συμφωνεί.
Στο διάστημα που μεσολάβησε συνέβησαν πολλά, αλλά ας τα αφήσουμε. Στιγμές και καταστάσεις έντονες, όμορφες, οδυνηρές, γεμάτη ζωή δηλαδή. Ελπίζω όλοι εσείς οι φίλοι μπλόγκερς εκεί έξω να είστε καλά και θα συνεχίσουμε να τα λέμε ελπίζω.
Εσύ χαμένο που διαβάζεις το νου σου :P.
Στη ζωή τα πράγματα και οι καταστάσεις εξελίσονται χωρίς να μας ρωτάνε τη γνώμη μας, τι πράγμα και τούτο. Περνάνε οι στιγμές δίπλα μας και εμείς καθόμαστε και τις κοιτάζουμε χωρίς να κάνουμε κάτι και μετά λέμε τι έγινε. Κάθε στιγμή που περνάει είναι μοναδική και δε θα πρέπει να την αφήνουμε να φύγει χωρίς να κάνουμε κάτι.
Οι γκρίζες μέρες και στιγμές είναι κομμάτι της ζωής μας όπως και οι όμορφες και πρέπει να τις ζούμε και να μην τις προσπερνάμε σαν να μην υπάρχουν. Μικρές, μεγάλες, έντονες, οτι και όπως και αν είναι μας ανήκουν και τους οφείλουμε να τις ζήσουμε.
Τις καλημέρες μου και τα σέβη μου :)

Δευτέρα, Αυγούστου 27, 2007

Επιστροφή

Εχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που τα είπαμε. Στο διάστημα που μεσολάβησε το βασικότερο χαρακτηριστικό είναι η έλλειψη ελεύθερου χρόνου. Η αποτοξίνωση απο το διαδίκτυο φαντάζομαι πως είχε κάποια θετικά επάνω μου αλλιώς πως. Τα γεγονότα που συνέβησαν ήταν αρκετά και μερικά απο αυτά αρκετά δύσκολα. Τέλος καλό όλα καλά θέλω να πιστεύω. Ελπίζω εσείς οι υπόλοιποι να περάσατε όμορφες διακοπές και να φορτιστήκατε καλά για το χειμώνα.
Τα γενικότερα που συμβαίνουν στη χώρα μας τις τελευταίες ημέρες μάλλον με εξοργίζουν. Πολλά θα γραφούν και πολλά θα ειπωθούν εγώ μόνο ετούτο θα πω. Οταν τα θεμέλια είναι σάπια θα έρθει αργά ή γρήγορα η στιγμή που το οικοδόμημα θα καταρεύσει.
Και μη χειρότερα..

Δευτέρα, Ιουλίου 09, 2007

Ερωτας είναι η αιτία

Τον τελευταίο καιρό συμβαίνουν διάφορα στη ζωή μου. Κοιμάμαι λίγο και συνήθως ανάποδες ώρες σε σχέση με τη δουλειά μου ενώ η διατροφή έχει περιοριστεί στα απολύτως απαραίτητα. Οι μεταμεσονύχτιες διαδρομές-ταξιδάκια με την παρέα της μουσικής και του φεγγαριού έχουν αυξηθεί απότομα. Ξεκίνησα αρκετές φορές να γράψω κάτι αλλά έλα μου ντε που δε μπορώ να συγκεντρωθώ. Πάει καιρός που είχα επιτρέψει στον εαυτό μου να αφεθεί και να νιώσει και μάλλον είχα ξεχάσει πως είναι. Δείξτε λίγο επιείκια, ξέρετε δα πως είναι.

Feeling in love, I want to testify
Little time it will take me
Feeling in love, I'm so satisfied
From the love that you gave me
The way you make my day
The things you do and say
Feeling in love, I'm so satisfied
From the love that you gave me
Feeling in love, I have no alibis
No kitschy lines to say
Only the truth, never no lies
Feeling in love today
You make all so light
You make everything all right
For your love, I'm so satisfied
Feeling in love today
To my life, you bring love
You're a saint, I know
You give to me love and joy
From here it seems to flow
For the times you were there
When no-one else seemed to care
For your love, I'm so satisfied
Feeling in love today
There is nothing to compare
You always seem to share
For your love, I'm so satisfied
Feeling in love today
Feeling in love today
Feeling in love today
Feeling in love today

J.J. Cale - Feeling in Love

Κυριακή, Ιουνίου 24, 2007

Ως Πότε;

Κυριακή μεσημέρι σε παραλία της Ανατολικής Αττικής. Εχουμε φτάσει 4 άτομα, απλώνουμε τα σιμπράγκαλα, ομπρέλες, ψάθες, τάβλι, ρακέτες και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Ξεκινάω πρώτος να βουτήξω. Καθώς τα νερά είναι πολύ ρηχά πήγαινα περπατώντας να βρώ κάπου να κολυμπήσω. Βλέπω δίπλα μου δυο άτομα να μεταφέρουν μια νεαρή κοπέλα αναίσθητη. Τους ακολουθώ μιας και έχω πάρει μαθήματα επιβίωσης στη θάλασσα μήπως χρειάζεται να συνεισφέρω σε κάτι. Αφήνουν την κοπέλα, μια όμορφη νέα κοπέλα ακριβώς δίπλα από την πετσέτα μου. Προσπαθώ να προσεγγίσω αλλά ξαφνικά αυτό είναι αδύνατο. Εχει μαζευτεί πάρα πολύς κόσμος. Δίνω στις δυο κοπέλες που είμαστε παρέα να καταλάβουν πως πρέπει να μείνουν λίγο μακριά, έστω και αν έχουν τα πράγματά τους εκεί. Προσπαθώ να πω κάτι σε αυτούς που δίνουν τις πρώτες βοήθειες αλλά αυτοί δεν ακούνε. Οι παρευρισκόμενοι αρχίζουν την αλλοφροσύνη. Πανικός, τηλεφωνήματα στο εκαβ, σε γιατρούς, ψάχνουνε γιατρό στην παραλία, ούτε ειδικευόμενος, μόνο ενα κοριτσάκι που ήταν αρκετά ψύχραιμο ήξερε πως και τι ακριβώς έπρεπε να κάνει. Μαλάξεις, το φιλί της ζωής, δώστου πάλι, έλα κορίτσι μου, κάποιες ελπίδες διαφαίνονται, ασθενοφόρο ή γιατρός όμως πουθενά. Στριγκλιές φωνές, βρισιές. Προσπαθώ να πίασω το σφυγμό της κοπέλας, παιδιά συνεχίστε έχει ακόμα σφυγμό, έχει ναί τον καταλαβαίνω. Κάποια στιγμή δεν πιάνω σφυγμό, αλλά οι προσπάθειες ανάνηψης συνεχίζονται, και μετά απο 5 λεπτά επιτέλους έρχεται το ασθενοφόρο. Που έιναι ο γιατρός; Δεν υπάρχει γιατρός μόνο οι διασώστες του εκαβ, προσπαθούν για μισό λεπτό να κάνουν μαλάξεις και αυτοί. Αποφασίζουν και την παίρνουν, δε ξέρω τι απέγινε, το μόνο που εύχομαι είναι να επέζησε τελικά. Αυτό που μου έμεινε είναι μια πικρή γεύση για μια ακόμα φορά, Αυτο το κολοσύστημα πότε επιτέλους θα είναι αυτό που θέλουμε; Πιστεύω πως αν το ασθενοφόρο είχε έρθει στην ώρα του δε θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Ισως με το οξυγόνο, λέω ίσως, πάντως όλοι πικραθήκαμε και ένα ερωτηματικό μου έχει καθήσει αρκετά βαρύ.... Ως πότε τελικά;

Παρασκευή, Ιουνίου 22, 2007

Κρουαζιέρα θα σε πάω





Ο αγαπητός και φίλτατος Gaara με προσκάλεσε στο παίγνιο των αγαπημένων προορισμών.
Ζητούνται 5 αγαπημένοι προορισμοί.
Θα τους παραθέσω καθότι τους έχω επισκεφτεί και ομολογώ πως δε με άφησαν καθόλου αδιάφορο.

1. Ακριβώς όπως στη φωτογραφία και λόγω εντοπιότητας αλλά και λόγω ομορφιάς το φαράγγι "Πανταβρέχει" στην Ευρυτανία στον Κρικελοπόταμο, που είναι μαγευτικό.
2. Η Αρούμπα στην Καραιβική, που αν και κοσμοπολίτικη παραμένει όμορφη και μαγευτική.
3. Η Κρήτη, έχει τόση σημασία το πού; Ε τότε κατά Πρέβελη μεριά μάλλον.
4. Το Ρίο οχι αυτό με τη γέφυρα, το άλλο ντε το καρναβαλίστικο.
5. Τα Christmas islands επειδή δεν έχω πάει και το έχω απωθημένο και επειδή μου αρέσει πολύ ο ειρηνικός.
Τώρα αμα θέλουνε ας μας πούνε και οι πιο κάτω τα δικά τους .









Τρίτη, Ιουνίου 19, 2007

Αξίες

Επιστροφή απο ολιγοήμερες διακοπές. Η Αντίπαρος ήταν υπέροχη, χωρίς τις γνωστές ορδές των επισκεπτών, με ήσυχες παραλίες και γαλήνιες θάλασσες.

Το πιο κάτω βιντεάκι για όλους/ες όσους/ες πιστεύουν πως μπορούν μικρές κινήσεις να φέρουν μεγάλα αποτελέσματα. Γι' αυτούς που η ανθρώπινη ζωή έχει αξία όπου και να βρίσκεται.

Πέμπτη, Ιουνίου 07, 2007

ΧΑΜΕΝΟ ΒΑΣΑΝΟ

Η ιστορία που ακολουθεί έχει φτιαχτεί σε τρία κομμάτια. Σε κάθε κομμάτι η συνέχεια για το επόμενο ήταν άγνωστη όταν αυτό γραφόταν

Δε ξέρω αν έχετε την όρεξη και τη διάθεση να τη διαβάσετε αλλά αν κάνετε τον κόπο θυμηθείτε πως βασίζεται σε αληθινή ιστορία εμπλουτισμένη με φανταστικές στιγμές.

Κομμάτι 1
Είσαι βάσανο του είπε..
Εκείνος κοίταξε την οθόνη και αναρρωτήθηκε.. Λές να είμαι αλήθεια βάσανο; Λες να βασανίζω τους γύρω μου και να μην το ξέρω;
Της απάντησε ένα ξερό και κρύο είμαι και... έφυγε. Βυθίστηκε στις σκέψεις του. Στο μυαλό του περνούσαν οι σκηνές σαν ταινία, μια ακολουθία γεγονότων και καταστάσεων διαδραματιζόταν.
Εκείνη την περίοδο η ζωή του έμοιαζε βαλτωμένη. Η δουλειά τον είχε απορροφήσει, οι προβληματισμοί - ίσως και ηλικιακό σύνδρομο- δεν άφηναν καμμιά ξεκάθαρη σκέψη να καταλήξει σε κάποιο λογικό συμπέρασμα. Ο αναζητήσεις ήταν στο ημερήσιο πρόγραμμά του και συνέχιζε να ψάχνεται. Ακρη δεν φαινόταν στον ορίζοντα και η μόνη διέξοδος ήταν οι πολύ λίγοι φίλοι, καθώς κελιστός τύπος και δεν έκανε εύκολα φιλίες.
Οταν όμως εκείνη τον προσέγγισε όλα άλλαξαν άρδην. Επιτέλους βρέθηκε κάποιος να του δώσει λιγη σημασία και όχι να προσπαθεί να πάρει μόνο απ' αυτόν, δεν έπαιρνε μόνο, έδινε... Του έδωσε να καταλάβει πως δεν είναι ασήμαντος, πως αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κάποιος μαζί του. Εκείνη κατάφερε να βγάλει απο μέσα του, όσα είχε καιρό τώρα κρύψει για τα καλά γιατί φοβόταν πως θα πληγωθεί ξανά. Μέσα του ήξερε πως αυτό θα συμβεί και πάλι αλλά αυτή τη φορά δεν τον ένοιαζε. Ζούσε σαν σε όνειρο και έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να μην τηνα απογοητεύσει, να μην τη διαψεύσει...
Λένε πως ό χρόνος καθώς κυλάει φέρνει πολλά στην επιφάνεια... τι γίνεται όμως όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με το χρόνο; Δύσκολο πολύ να τον αποδεχτείς σκέφτηκε καθώς έστριψε ενα τσιγάρο, εκείνα που του στέλνουν οι φίλοι παραγωγοί και τα στρίβει με τον παλιό τρόπο με τα ρόζ χαρτάκια. Είναι και ένας τρόπος να θυμάται απο που ξεκίνησε και ο ίδιος. Η σκέψη του έκανε τον κύκλο της και γύρισε πάλι πάλι εκεί, σε κείνη... Γιατί δεν απάντησε στο μήνυμά μου αναρωτήθηκε, να είπα κάτι που την πλήγωσε; Συχνά αναρωτιέται που τθα ωγάλει αυτή η κατάσταση. Εκείνη είναι πολύ μακριά, έτσι κι αλλιώς ξέρει πως δε μπορεί να ζητάει συναισθήματα. Αν είναι τυχερός θα τα εισπράξει, αν όχι θα μαζέψει τα δικά του και όπου φύγει φύγει. Ετσι έχει μάθει να λειτουργεί. Δεν έκλεισε μάτι με τις σκέψεις να στροβιλίζονται στο μυαλό του. Προσπαθεί να εξηγήσει στον εαυτό του τι του συμβαίνει, προσπαθεί να καταλάβει τι ακριβώς αισθάνεται... Δεν είναι έρωτας, δεν είναι η γοητεία που ασκεί επάνω του, τι είναι τελικά; Είναι ίσως οτι πρώτη φορά άνθρωπος τον κατάλαβε τόσο καλά απο την πρώτη στιγμή, τον έμαθε και κάποια στοιχεία του εαυτού του που είτε δεν ήξερε είτε δεν τον βόλευαν να τα παραδεχτεί.
Δε μπορεί να εξηγήσει στον εαυτό του τα συναισθήματά του πως θα τα εξηγήσει σ' αυτη; Ε είναι και ο φόβος πως αν της πεί πως ακριβώς νιώθει αυτή θα φύγει μακρια, θα γυρίσει απο εκεί που ήρθε και δε θέλει να τη χάσει.
Σκέφτεται πως πάει πολύς καιρός που έχει να γράψει τις σκέψεις του... τι τον οδήγησε εκεί, μήπως η μοναξιά, μήπως το συναίσθημα; Προσπέρασε την ερώτηση με τη δικαιολογία πως ο εσωτερικός του χώρος είχε γίνει πλέον πολύ μικρός και δε χωρούσε άλλα, πρέπει να φύγουν απο εκεί μερικά να αδειάσει λίγος χώρος αλλιώς θα σκάσει.
Το πρόσωπό του φωτίζεται καθώς σκέφτεται το επόμενο πρωί και η κρυφή ελπίδα πως όπως κάθε μέρα τις τελευταίες 15 ημέρες θα ακούσει...
"Καλημέρα βάσανο"

Κομμάτι 2
Η μοναξιά δεν έχει υπόσταση, δεν έχει όψη, δεν έχει εικόνα. Είναι όμως πολλές εικόνες μαζί, είναι ονείρατα, οράματα, πρόσωπα..
Τις νύχτες έρχεται συχνά, στήνει το τσαντήρι της και αρνείται να κάνει βήμα. Απόψε του έκανε πάλι την τιμή και θέλησε για μια ακόμα φορά να κάνει τα δικά της. Βάλθηκε λες να τον τρελάνει, να του δείξει πόσο λάθος κάνει που παραμένει απομονωμένος και εγκλωβισμένος στις δικές του ανασφάλειες και στο μικρόκοσμό του. Οταν την αντίκρισε για μια ακόμη φορά στο διάβα του θαρείς πως τον έπιασε το πείσμα. "Φύγε" της φώναξε και τίναξε τους καρπούς του σε μια κίνηση να απαλλαγεί απο την "απόκοσμη και άμορφη" μάζα που του έφραζε το δρόμο.
Ο ήχος του κινητού ακούστηκε βάλσαμο και με λαχτάρα έτρεξε να το ψάξει. Η λάμψη στο πρόσωπό του πρόδιδε την ελπίδα και τον πόθο για το μήνυμα που περίμενε. Η αποψινή παρηγοριά του, η άμυνά του στο όλο και πιο επιθετικό και φιλόδοξο σχέδιο της μοναξιάς... Η καρδιά του χτύπησε δυνατά καθώς διάβαζε "Xameno thinking... Where is my vasano.... is he fine...?", ναι ήταν το χαμένο του. Η μοναξιά του έριξε μια τελευταία ματιά, το βλέμμα του δεν της άφηνε πολλά περιθώρια. Μάζεψε γρήγορα τη σκηνή της και ένας Βαρδάρης την πήρε σέρνοντας ποιος ξέρει για πού. Σκέφτηκε πως πάλι θα είχε στο μπλοκάκι της κανένα κακομοίρη να του στρωθεί για τα καλά.
Η βραδυά απόψε πάλι με εικονική παρέα θα περάσει, θα είναι όμορφη όμως. Με την εικόνα της να ζωγραφίζεται οπως εκείνος την είχε πλάσει. Αρχισε βιατικά να απαντά στο μήνυμα, όλο λάθη κάνει τελευταία και αυτα τα γράμματα στο κινητό πως τα έκαναν τόσο μικρά; Αναρρωτιόταν τι να της γράψει, ήθελε να της πεί πως το ες εμ ες λειτούργησε σα βάλσμαμο, πως θα ήθελε να την είχε κοντά του, να την πνίξει στην αγκαλιά του, έτσι να δώσει και ένα καλό μάθημα στη μοναξιά. Μια πιο ψύχραιμη ματιά τον έκανε να μαζευτεί πάλι. " Vasano is fine..." έτσι λιτά...
Ξέρει πως δεν πρέπει να της πει μεγάλα λόγια, όμορφες και γλυκές λεξούλες που θα ακουστούν στα αυτιά της σαν τη κιθάρα της Sue Foley στο "Mediterranean Breakfast", αυτή τη γλυκιά μελωδία που την αγάπησε απ' αυτόν και που ήταν και η αιτία να γνωριστούνε. Η σκέψη πως την έκανε να γνωρίσει έστω και λίγο την αγαπημένη του blues, έκανε πάλι το πρόσωπό του να φωτιστεί. θα μπορούσαν να ακούνε μαζί αγαπημένες του μελωδίες. Εβαλε να ακούει την Ana Popovic στο Navajo Moon και αφέθηκε πάλι στις σκέψεις του. Σ' αυτές ήρθε πάλι εκείνη και προσπάθησε να της πιάσει κουβέντα, οχι για κανένα άλλο λόγο, απλά για να παραμείνει εκεί, να τη νιώθει κοντά του. Φοβόταν πως αν δεν της μιλάει, εκείνη θα βαρεθεί και θα φύγει. Αρχισε να της λέει για τα αγαπημένα του τραγούδια. Το διάλογο διέκοψε η διατρητική φωνή της Etta Jammes "Damn Your Eyes" και αφέθηκε να τραγουδάει μαζί της. Απλωσε το χέρι του και της χάιδεψε τα μαλλιά, έγυρε στο πλάι και ακούμπησε στον ωμο της προσπαθώντας να αφουγκραστεί τη σκέψη της. Ενιωσε την ανάσα της και της ψυθίρισε "Σ' Ευχαριστώ που υπάρχεις..."

Κομμάτι 3
Οι μέρες κυλούσαν πλέον πολύ όμορφα για εκείνον. Ζούσε χωρίς να χρειάζεται να παλεύει με τη μοναξιά του. Είχε κάτι να προσμένει, ένιωθε πολύ όμορφα την αναμονή. Μπορούσε να δημιουργεί σε λιγότερο χρόνο απο πρίν, ήταν ευδιάθετος και πρόσχαρος με όλους. Σήμερα οπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, μια παρεξήγηση ήρθε να ταράξει τα νερά. Ηταν όμως η αιτία ώστε οι αμφιβολίες για τα συναισθήματά του έσβησαν με μιας. Εκεί κατάλαβε πόσο ανάγκη την είχε , πόσο θα του έλειπε αν την έχανε.
Εφτανε μόνο που του είπε "Δε θέλω να σε χάσω, i need you".
Ναι, σκέφτηκε, την έχω πατήσει με κάποια που δεν έχω δεί ποτέ, που δεν έχω συναντήσει ποτέ. Δε ξέρω πως μοιάζει απο κοντά και δε με νοιάζει. Δε ξέρω που θα βγάλει αυτό και δε θέλω να το σκεφτώ, δε θέλω να χαλάσω αυτό που ζώ. Ισως είναι μάταιο όπως λέει και εκείνη, αλλά και τι μ' αυτό; Λογική ή συναίσθημα; Η απάντηση ήταν γνωστή και έρώτηση στο μυαλό του τελείως ρητορική. Και ποιά είναι αυτή η λογική που ήρθε να χαλάσει αυτό που ζώ; Δεν υπάρχει δίλλημα για εκείνον, υπάρχει μόνο το "χαμένο του" όσο μπορεί να είναι το "βάσανο" για εκείνη. Ωρες - ώρες περνάει φευγαλέα απο τη σκέψη του να της πεί με μία λέξη αυτό που νιώθει αλλά πάλι ξέρει... Ελπίζει πως εκείνη θα καταλάβει τα συναισθήματα του και θα τα αποδεχτεί. Νιώθει πως πρέπει να την κατανοήσει περισσότερο, να της δώσει περισσότερο χρόνο, να την αφήσει πιο ελεύθερη. Θέλει να τη νιώθει απαγκιστρωμένη απ' αυτόν. Δε του ζητάει ποτέ τίποτα, μόνο να τον νιώθει κοντά του. Να ξέρει πως είναι εκεί αν και μακριά. Και πως θα το κάνει αυτό;
Ετοιμάζεται για μια ακόμη νυχτερινή βόλτα και διαλέγει τη μουσική που για το δρόμο. Αυτή τη φορά δεν τον νοιάζει, ξέρει τι θα διαλέξει, θα πάρει μαζί του εκείνη και στο δρόμο θα της τραγουδάει εκείνα τα τραγούδια που αγάπησε όταν του τα έμαθε. Θα της τραγουδήσει όμως και λίγο Tim Buckley δε θα έχει αντίρρηση...
Εβαλε το σι ντι στο αυτοκίνητο αναψε τη μηχανή και ξεκίνησε για μιά ακόμη φορά χωρίς να ξέρει για πού.
Της έστειλε ενα ζεστό φιλί της ψυθίρισε "Θάμαι κοντά σου όταν με θές" και άρχισε να τραγουδάει δυνατά παρέα με την Tracy Chapman

But you can say baby
Baby can I hold you tonight
Maybe if I told you the right words
At the right time youd be mine....

Τρίτη, Ιουνίου 05, 2007

Εκλογές















Μαύρο στο Μαυρογιαλούρο...

Κυριακή, Ιουνίου 03, 2007

Καλοκαιρινά δρώμενα

Η φιλτάτη συνοδοιπόρος επί του μπλόγκιν Joan ζήτησε σε προηγούμενο ποστ να ερευνήσω για το πρόγραμμα των φεστιβάλ για έλληνες καλιτέχνες. Δυστυχώς αυτό δεν κατέστη δυνατόν αλλά με τη βοήθεια μιας φίλης σας παραθέτω μερικούς χρήσιμους σύνδεσμους για να αποφύγετε να ψάχνετε.

Διεθνές Φεστιβάλ Πέτρας
Ελληνικό Φεστιβάλ 2007: Πρόγραμμα μουσικών παραστάσεων
Θέατρο Βράχων Υμηττού-Βύρωνα Μελίνα Μερκούρη
Θέατρο Λυκαβηττού

Είμαι σίγουρος πως σε κάποιον από τους πιο πάνω συνδέσμους θα βρείτε ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις.
Ελπίζω να έχετε κάνει τις οικονομίες σας..
Αν κάποιος έχει να προτείνει κάποιο σύνδεσμο ας το κάνει να εμπλουτίσουμε λίγο.
Τελικά αν κάτι με έλκει σε αυτή την πόλη είναι οι ατέλειωτες ευκαιρίες να παρακολουθήσεις κάτι που εμείς οι εσωτερικοί μετανάστες το βλέπαμε σαν άπιαστο όνειρο.
300 χιλιόμετρα κάποτε για να δούμε Sting, Gabriel, Tracy Chapman και επιστροφή πάλι το ίδιο βράδυ.

Παρασκευή, Ιουνίου 01, 2007

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ


«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ


Τρίτη, Μαΐου 29, 2007

Καρδιά Απο Ατσάλι

Μια μεγάλη καρδιά μάζεψε τα απομεινάρια της και ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι της.
Δεν είχα γράψει για την Αμαλία Καλυβίνου και δε θέλω να επαναλάβω χιλιοειπωμένες φράσεις. Για μια ακόμη φορά ένας άνθρωπος τα έβαλε με κοιμισμένες συνειδήσεις και τις αφύπνισε, φώναξε δυνατά αυτό που όλοι ψυθιρίζαμε αλλά φοβόμαστε να πούμε, πάλεψε με τα θηρία και τα έτρεψε σε άτακτη φυγή.
Δε μπορώ παρά να υποκλιθώ μπροστά στο μεγαλείο του ενός ανθρώπου.
Ο υποφαινόμενος εξαιτίας κάποιου παρελθόντως τροχαίου πιστοποιεί απολύτως την κατάσταση όπως την περιέγραψε η Αμαλία αλλά όταν έπρεπε να τα βάλει με το σύστημα δείλιασε φοβόντας για την τύχη του ποδιού του...
Αντί άλλων θάθελα να της ευχηθώ καλό ταξίδι με λίγους στίχους απο το Heart Of Steel των Manowar γιατί τέτοια είχε η Αμαλία.

Stand and fight
Live by your heart
Always one more try
I'm not afraid to die
Stand and fight
Say what you feel
Born with a heart of steel





Μέχρι στις 2 του Ιούνη νάστε καλά και να προσέχετε, γιατί μπορεί και να πέσετε σε αλμπάνηδες...

Παρασκευή, Μαΐου 25, 2007

Καλοκαιρινές Μουσικές Εξορμήσεις

Δείτε πιο κάτω και επιλέξτε

30/5 Thin Lizzy (Gagarin), εισιτήριο 35€
31/5 Thin Lizzy (Υδρόγειος, Θεσσαλονίκη), 35€
1/6 Orchestral Manoeuvres In The Dark (Θέατρο Λυκαβηττού), εισιτήριο 30-40€.
7/6 Waterboys (Τεχνόπολη, Ηράκλειο Κρήτης), εισιτήριο 20-30€.
8/6 Waterboys (Θέατρο Βράχων), εισιτήριο 30-40€.
8/6 Goran Bregovic (Αρχαίο Ωδείο, Πάτρα)
9/6 Goran Bregovic (Θέατρο Βράχων)
9/6 Waterboys (Principal Club Theater, Θεσσαλονίκη), εισιτήριο 30-40€.
12/6 Faithless (Θέατρο Λυκαβηττού)
12/6 Ska Cubano, Locomondo (Θέατρο Βράχων).
12/6 Motorhead (Club Principal, Θεσσαλονίκη), εισιτήριο 48€.
13/6 Motorhead (Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας), εισιτήριο 40-45€.
13/6 Placebo (Μονή Λαζαριστών, Θεσσαλονίκη), εισιτήριο 49,5€
14/6 Placebo (Θέατρο Λυκαβηττού), εισιτήριο 49,5€.
16/6 Underworld, Madness, Beastie Boys (Ολυμπιακά Ακίνητα, Ελληνικό)
18/6 Scorpions, Joe Cocker, Juliette and the Licks (Στάδιο Καραϊσκάκη), 40-80€.
19/6 Laurie Anderson (Ηρώδειο)
21/6 Alice Cooper (Θέατρο Λυκαβηττού), εισιτήριο 40-45€.
21/6 Dolores O’Riordan (Μονή Λαζαριστών, Θεσσαλονίκη), εισιτήριο 30-40€
22/6 Jethro Tull (Θέατρο Λυκαβηττού), εισιτήριο 44€.
23/6 Evanescence (Στάδιο Καραϊσκάκη)
23/6 Dolores O’Riordan (Θέατρο Λυκαβηττού), εισιτήριο 30-40€.
23/6 Jethro Tull (Ηράκλειο Κρήτης), εισιτήριο 38,5€.
25/6 Buena Vista Social Club (Θέατρο Softball).
25/6 Jethro Tull (Μονή Λαζαριστών, Θεσσαλονίκη), εισιτήριο 38,5€.
26/6 Ayo (Θέατρο Λυκαβηττού), εισιτήριο 33€.
26/6 Jethro Tull (Λάρισα), εισιτήριο 38,5€.
27/6 Placido Domingo (Καλλιμάρμαρο)
29/6 George Clinton (Θέατρο Βράχων) 35-40€
29/6 Cocorosie, Mary & the Boy (Θέατρο Ρεματιάς Χαλανδρίου), εισιτήριο 25-35€.
29/6 Robert Plant, Europe, Chris Cornell (Τerra Vibe), εισιτήριο 50-80€.
30/6 Robert Plant (Μονή Λαζαριστών, Θεσσαλονίκη)
1/7 Heaven & Hell, Dream Theater, Anathema, Iced Earth, Kinetic (Terra Vibe), εισιτήριο 50-80€.
2/7 Groove Armada (Θέατρο Λυκαβητού)
2/7 Lila Dows (Αρχαίο Ωδείο Πάτρας)
3/7 Lila Dows (Κηποθέατρο Παπάγου)
3/7 Metallica (Terra Vibe), εισιτήριο 60-100€.
5/7 Iggy Pop and the Stooges (Γήπεδο Baseball), 40-50€
5/7 Fairuz (Ηρώδειο)
5/7 Ojos de Brujo, Palyrria, Αχιλλέας Περσίδης (Θέατρο Βράχων)
6/7 Saint Etienne (Θέατρο Βράχων)
8/7 Cesaria Evora (Θέατρο Πέτρας)
9/7 Kaiser Chiefs (Γήπεδο Baseball) 40-50€
9/7 Cesaria Evora (Θέατρο Γης, Θεσσαλονίκη) 35-50€
10/7 Elvis Costello, Allen Toussaint (Ηρώδειο)
10/7 Calexico, Beirut, Sophie Solomon (Γήπεδο Baseball), 35-45€
17/7 Roots, DJ Shadow
17/7 B-52s (Θέατρο Λυκαβητού)
17/7 Avril Lavigne, Rasmus (ΟΑΚΑ), εισιτήριο 60-110€.
18/7 James, Air, Tori Amos (ΟΑΚΑ) εισιτήριο 60-110€.
19/7 Pink, Sugababes (ΟΑΚΑ), εισιτήριο 60-110€.
25/7 Blues Brothers (γήπεδο Softball)
25/7 Norah Jones (Ηρώδειο), εισιτήριο 40-65€.
26/7 George Michael (ΟΑΚΑ), εισιτήριο 50-200€.
30/7 Zucchero, Lucio Dalla.

Το σίγουρο είναι πως δε θέλω να χάσω AYO και Norah Jones :)





Κυριακή, Μαΐου 20, 2007

Ραδιο-Φονικά

Δε μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς μουσική. Νομίζω ανούσια, άχρωμη, άοσμη σαν κάτι στοιχεία που λέγαμε παλιά στη χημεία.
Η αγάπη για τη μουσική ήρθε μέσα από ένα σαράκι. Κάπου εκεί στα 14 χρόνια μου άρχισα να ασχολούμαι με τα ηλεκτρονικά. Στα 15 μου είχα στα χέρια μου τον πρώτο μου ραδιοφωνικό πομπό FM. Τα μέσα πενιχρά, έτσι κι αλλιώς στην επαρχία, δεν είχαμε και τις κατάλληκες πρώτες ύλες για την κατασκευή των πομπών μας. Ενα πικ-απ δώρο επειδή είχα καλούς βαθμούς, ένα κασετοφωνάκι απλό, ένα ενισχυτή κατασκευασμένο απο παλιό ραδιόφωνο και μερικούς δίσκους και κασέτες. Θυμάμαι πάντως καποιους συντοπίτες, που προχωρήσαμε μαζί σ' αυτή τη μοναχική και εκτός νόμου πορεία. Ο "Ανταμς", ο "Τζούνιορ", ο "Ερημίτης" μερικοί, που παρά τους κινδύνους και το κυνηγητό, προσπαθούσαμε να περάσουμε ακούσματα πέρα από τα σουξεδιάρικα των μεσαίων, λαικοσκυλάδικα και συναφή.
Αυτή η εποχή είχε όλη την αγνότητα του ερασιτεχνισμού, την αγωνία του παράνομου, την ικανοποίηση της διαφορετικότητας.
Χρόνια μετά η ζωή τα έφερε έτσι που ασχολήθηκα επαγγελματικά από τεχνικό πόστο με το επαγγελματικό ραδιόφωνο. Μεγάλη απογοήτευση. Που πήγαν εκείνα τα συναισθήματα των πρώτων χρόνων; Το μεράκι όμως δεν έφευγε και έτσι κάποια βράδυα συνέχισα να τοφοδοτώ με ρόκ και μπλούζ ακούσματα τους αιθέρες. Ηταν τότε μόνο που αισθανόμουνα πως πραγματικά συνέχιζα εκείνο που είχα ξεκινήσει κάποτε.
Το σημερινό ραδιόφωνο κατέχει μεγάλη μερίδα στην εν γένει ζωή μου, καθώς τις περισσότερες ώρες της ημέρας είναι μόνιμη συντροφιά. Διαφωνώ με πολλά μα πάρα πολλά αλλά συνεχίζει να με ελκύει όπως τότε.. και ας ακούω πλέον "μουσικούς παραγωγούς".
Ο όρος δε μου αρέσει καθόλου, αντίθετα τον θεωρώ αδόκιμο και νομίζω πως προσβάλει αυτούς που δημιουργούν μουσική, αλλά αφού επικράτησε, ας είναι..
Από τον ραδιοπειρατή στον επαγγελματία "μουσικό παραγωγό", εξέλιξη......
Και όπως λέει και ο φίλος μου ο Κωστής ο Μαραβέγιας στο τραγούδι του ¨Ραδιοπειρατής"
...Κάπου εδώ φίλοι μας φτανει στο τέλος η σημερινή μας εκπομπή αλλά και όλο το πρόγραμμα αυτών των πέντε χρόνων του "Ραδιοπειρατή"
Καληνύχτα σας και να ακούτε ραδιόφωνο......

Παρασκευή, Μαΐου 18, 2007

Παρθενώνας και Μάρμαρα

Μου στείλανε το σύνδεσμο και θεώρησα σκόπιμο να το προβάλλω ανεξάρτητα πρόθεσης ψήφου. Ο καθένας ας αποφασίσει τι θα επιλέξει. Δε ξέρω αν θα φέρει κάποιο αποτέλεσμα αλλά αν δεν προσπαθήσεις ποτέ δε θα μάθεις λένε!
The Parthenon Marbles

Πέμπτη, Μαΐου 17, 2007

Ο μεγάλος και ισχυρός

Σκηνικό γνώριμο. Απόγευμα, τέλος από ένα ακόμα κουραστικό δεκάωρο, με τη μηχανή, καθ' οδόν προς το σπίτι. Προπορευόμενο όχημα μεγάλου κυβισμού. Ο οδηγός διανύει την πεμπτη δεκαετία της ζωής του (αυθαίρετο αλλά μάλλον και σωστό). Ο δρόμος διπλής κατεύθυνσης και σχετικά στενός. Η ταχύτητα καλή.
Σε κάποια στιγμή το αυτοκίνητο κόβει ταχύτητα και κινείται προς τη δεξια πλευρά του δρόμου. Ωραία σκέφτομαι, τι καλός άνθρωπος, είδε το δίκυκλο και έκανε στην ακρη να περάσω.
Αμ δε. Τι μπορεί να συμβαίνει όταν ένα αυτοκίνητο χωρίς λόγο αλλάζει πορεία, ελαττώνει ή αυξάνει ταχύτητα; Οσοι απάντησαν εύστοχα Το Κινητό κερδίζουν τσάμπα βόλτα στο γύρο του θανάτου. Σαν αυτόν που έκανα εγώ.
Και ως εδώ θα ήταν όλα καλά αν δεν υπήρχε ο κάθετος δρόμος αριστερά τον οποίο και ήθελε να ακολουθήσει ο φίλος μας. Ουπς... εγώ έχω ήδη φτάσει στον πίσω αριστερό τροχό του και εκείνος αρχίζει να στρίβει προς τα αριστερά. Αμάν πέφτω, όχι τη γλυτώνω, φρένοοοοο μπροστινό. Και το πίσω φρένο τώρα, κατέβασμα, άλλη μια ταχύτητα, πρέπει να γείρω αριστερά. Θα πέσω ο δρόμος γλιστράει, λίγο ακόμα και δε θα έχω περιπτύξεις με την ασημί λαμαρίνα.
Ουφ, τη γλίτωσα αλλά πάνε 2-3 χρονάκια ζωής δε κατάλαβα πως πέρασαν έτσι. Συνεχίζω την πορεία μου παράλληλα με το αυτοκίνητο. Κόρνα, μπά, χαμπάρι δε πήρε αυτός, συνεχίζει απτόητος το τηλεφώνημα, ναι σιγά μην είχε χαντς φρι ή καρ κίτ. Κόρνα και πάλι και χτύπημα στο τζάμι. Σταματάει. Με το κινητό στο αυτί γυρίζει βαριεστημένα και θυμωμένα το κεφάλι tου.
- Τι θες αγόρι μου;
- Ξέρετε κύριε παραλίγο να δω τα ραδίκια ανάποδα, δε βγάλατε φλας όταν στρίψατε (λίγο δειλά, λίγο απο το σοκ)
- Ρε κάνε μας τη χάρη (το ύφος του άντε παράτα μας, δε βλέπεις που μιλάω στο τηλέφωνο;)
- Να σας κάνω εγώ τη χάρη κύριε αλλα να προσέχετε μην πάρετε κανένα αθώο στο λαιμό σας ( που τη βρήκα τόση ευγένεια απορώ)
- Ρε δε μας γαμείς χιώτικα; Στο τηλεφωνο: Σε κλείνω αγάπη μου έχω ενα ενοχλητικό εδώ, θα σε πάρω εγώ σε λίγο. Και αρχίζει η διαδικασία ανοίγματος της πόρτας.
- ( Ουπς.. αλλάζουμε πρακτική, δεν ευτύχησε η προηγούμενη ας το πάρω λίγο αλλιώς.)
Ρε φίλε δε τα πάω καλά με τη Χίο αλλά αν θες αγρινιώτικα και εξαρχειώτικα κάπως θα τα βολέψουμε.
Ε δε ξέρω τι έγινε και άλλαξε άρδην το σκηνικό. Οχι δηλαδή πως ο άνθρωπος κατάλαβε και πολλά αλλά κάναμε ένα αρκετά ¨πολιτισμένο" διάλογο. Για να μην οξυνθούν περαιτέρω τα πνεύματα και φορώντας ακόμη το κράνος έκανα μεταβολή και έφυγα.
Και για να έχουμε καλό ερώτημα τι θα γίνει με εμάς και τα κινητά μας; Τι ασυδοσία είναι αυτή; Τι αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή είναι αυτή;
Και απευθύνω ένα τελευταίο ερώτημα. Αυτός που κάποτε μάλωνε με τη γυναίκα του ενώ οδηγούσε, του έφυγε το αυτοκίνητο και έστειλε εμένα 43 μέρες στο Ασκλήπιείο και τη συνοδηγό να δίνει εξετάσεις για το proficiency μπαταρισμένη σα μούμια, να είχε τύψεις;
Ρητορικό το ερώτημα μάλλον, ποιές αξίες και κουραφέξαλα;

Τρίτη, Μαΐου 15, 2007

Νυχτερινές Περιπλανήσεις

Εμαθα να οδηγώ μηχανάκι απο το 15 μου. Από τότε και μετά μέχρι τα 30 μου περίπου, μόνο σε δίκυκλο θυμάμαι τον εαυτό μου. Κάπου εκεί ήρθε και το πρώτο αυτοκίνητο. Με τον καιρό, εξοικιώθηκα με τη νέα αυτή για μένα, ταλαιπωρία και πλέον μηχανή και αυτοκίνητο χρησιμοποιούνται αμφότερα. Κατόπιν ανακάλυψα μια χρησιμότητα του αυτοκινήτου που δεν ήξερα. Εκτόνωση μάλλον, ψυχίατρέ μου, καλά το λέω; Καλά άστο μου το λες στην επόμενη επίσκεψη και άμα το είπα σωστά θα είναι δωρεάν έτσι; Και μη ξεχνάς, το έγραφε στο διαφημιστικό, στις 3 επισκέψεις η μία δώρο, αλλιώς πάω σ' αυτόν που συμβουλεύει γυναίκες στην tv. Το αυτοκίνητο λοιπόν έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα που δεν έχει η μηχανή (οχι η φωτογραφική, η δίκυκλη ντέ) και είναι το εμπιτριόφωνο και τα κάμποσα ηχεία του. Εμ τι το θέλανε και το ανακαλύψανε. Χάθηκε ο κόσμος να έχουν κάτι άλλο;
Στο θέμα μας πάλι. Ενα βράδυ κάτι δεν πήγε καλά, πως θα μπορούσε άλλωστε, το αντίθετο θα ήταν παράξενο, και για να ξεδώσω παίρνω το αυτοκίνητο κατα τις 11 και 2 σιντάκια και δυνατά η μουσική και χωρίς να το καταλάβω (περίπου) βρέθηκα στο Βόλο.
Επιστροφή και το πρωί για δουλειά. Μιά χαρά όλα. Η νυχτερινή οδήγηση είναι κάτι άλλο. Μέσα στη νύχτα παρέα με τους νυσταγμένους φορτηγατζήδες και με τη μουσική δυνατά μα πολύ δυνατά.
Χθες το βράδυ ένιωσα πάλι την ίδια ανάγκη. Βρέθηκα με ενα φραπέ για συνοδηγό να ταξιδεύω προς Χαλκίδα κάπου στη 1.30 έχοντας ξεφύγει απο τις μίζερες σκέψεις της προηγούμενης ώρας.
θα πείτε τώρα καλά πως στο καλό τη βρίσκει έτσι ο κόσμος; Ελα μου ντε, αυτο αναρωτιέμαι και εγώ. Με το Νίκο Κουρουπάκη και τους "Χαιρετισμούς" να εναλλάσεται με την κιθάρα του Stevie Ray Vaughan παρέα με τον Buddy Guy βασανίζοντας σώμα και μυαλό στο "Tin Pan Alley" και τον Ορφέα Περίδη να μονολογεί τραγουδώντας...

Ρίχνω στη νύχτα μια σπρωξιά
παίρνει φωτιά και ξημερώνει
Στην τελευταία ρουφηξιά
παίρνω όρκο να τελειώσει πια ότι τελειώνει
Μπαίνω στο τρένο την αυγή
για να με βρει σε άλλο μέρος
Η μέρα τούτη που θα μπει
να με γλιτώσει από κει που ήμουνα ξένος
Φεύγω, φεύγω, κάθε μέρα φεύγω
μέτρο, μέτρο, όλο πιο μακριά
Φεύγω, φεύγω, τόσα χρόνια φεύγω
στην καρδιά μου όλο πιο κοντά
Ρίχνω στα μάτια μου ένα φως
και κάνω ανάκριση μονάχος
ο χωρισμένος μου εαυτός
είναι που χώρισε τον κόσμο από λάθος
Άραγε τι να φταίει τι
που ονειρευόμαστε στον ξύπνιο
Και να 'ναι η λησμονιά αυτή
που ανοίγει πόρτες το πρωί στον πρώτο χτύπο
Φεύγω, φεύγω, κάθε μέρα φεύγω
μέτρο, μέτρο, όλο πιο μακριά
Φεύγω, φεύγω, τόσα χρόνια φεύγω
στην καρδιά μου όλο πιο κοντά

Δευτέρα, Μαΐου 14, 2007

Μια θαλασσινή ιστορία... συνέχεια και τέλος

Ωρα να συνεχίσουμε την ιστοριούλα μας, δε νομίζετε;
Μετά το συναρπαστικό και επίπονο πρωινό περίπου στις 12 το μεσημέρι ήταν η ώρα του μεσημεριανού φαγητού. Ο Καμαρότος με το μάγειρα είχαν τη φαεινή ιδέα να ακολουθήσουν το πρόγραμμα κατά γράμμα και είχαν ετοιμάσει σαν πρώτο φαγητό σούπα. Τι σούπα ρε μεγάλε; Πώς να τη διατηρήσεις οριζόντια μέσα στο πιάτο, όσο βαθύ και να ήταν αυτό!!! Τέλος πάντων κάτι φάγαμε, και κάθησα να δω λίγο ισπανική τηλεόραση. Στάθηκε αδύνατο λόγω των μεγάλων απότομων μετακινήσεων του βαποριού, όχι μη νομίζετε, δεν έφταιγε που δεν ξέρω ισπανικά ποδόσφαιρο προσπαθούσαμε να δούμε αλλά φεύ.
Θάταν περίπου μια το μεσημέρι όταν πήγα για τη βάρδια μου στον ασύρματο. Ελεγχος, ολα εντάξει, εγγραφή στο log book, ακρόαση στα μεσαία, στη συχνότητα κλήσης και κινδύνου (500 khz) και πήγα και στα βραχέα να πάρω σειρά στο Αθήνα Ράδιο να παραλάβω ένα τηλεγράφημα. Οι συνθήκες χάλια, προσπαθούσα να κρατήσω το χαρτί σταθερό πράγμα πολύ δύσκολο, έτσι κι αλλιώς τα γράμματά μου είναι χάλια, μήπως και μετά μπορούσα να αποδικοποιήσω τη γραμμική Β που θα έιχα γράψει όλες κι όλες 3 σειρές τηλεγράφημα. Καθώς δακτυλογραφούσα το τηλεγράφημα να το πάω στη γέφυρα ξαφνικά την προσοχή μου απέσπασε εκείνος ο ήχος από σήματα μορς που αν τον ακούσεις μια φορά δεν τον ξεχνάς ποτέ και που δε ξέρεις αν πραγματικά θέλεις να τον ακούσεις ...---... (SOS) Το αίμα μου πάγωσε, τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν και άρχισα να καταγράφω τα υπόλοιπα σήματα.. SOS SOS SOS DE JH.. IN PSN ..... M/V JENNY II ....AR VA.
Το σήμα δεν ήταν έτσι ακριβώς αλλά με λίγα λόγια ανέφερε τη θέση του πλοίου και πως είχε κάνει νερά από τη μηχανή και πως το εγκατέλειψε το πενταμελές πλήρωμά του. Ηταν ένα γερμανικό φορτηγό 2000 τόνων με 1800 τόνους σίδερο φορτίο. Αμέσως ενημερώνω τον καπετάνιο και αρχίζει η επικοινωνία με το γαλλικό σταθμό της μπρέστης (Brest). Δίνουμε στοιχεία πλεύσης προς το ναυάγιο, μέγιστη ταχύτητα 4 κόμβοι, λόγω καιρού. Καθώς πλέουμε προς το ναυάγιο χτυπάει το τηλέφωνο του ασυρμάτου..
-Ελα μικρέ μαρκόνη βρήκαμε το βαπόρι και ενα λάιφ ράφτ. Κοιτάζω απο το φινιστρίνι του ασυρμάτου και βλέπω μια σχεδία κάπου στο βάθος. Στη στιγμή εξαφανίζεται... και μετά νάτη πάλι.
- Καπτάν Μπάμπη δώσε στίγμα να ενημερώσω τη μπρέστη και το ισπανικό ελικόπτερο που ψάχνουν τους ναυαγούς. Είναι και ένα γαλλικό αεροπλάνο πρέπει να ενημερωθεί κι αυτό.
- ΟΚ μικρέ μαρκόνη, γράψε..42....
Μόλις έγινε η ενημέρωση κατέφτασε το αεροπλάνο, έκανε μια δυο βόλτες πάνω απο το ναυάγιο και αποχώρησε. Στο μεταξύ φτάνει και το ελικόπτερο, και μας ζητάει να μείνουμε σε απόσταση μιας και δε μπορούσαμε να βοηθήσουμε άμεσα εκείνη τη στιγμή. Οι αγωνιώδεις προσπάθειες τω διασωστών διήρκησαν περίπου 4 ώρες. Θυμάμαι την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων κάθε φορά που ένας διασώστης προσπαθούσε να φτάσει τη σχεδία αλλά τα κύμματα σαν να τον ανταγωνίζονταν και την εξαφάνιζαν στην αφρισμένη θάλασσα.
Μόλις ανέβηκε και ο τελευταίος ναυαγός μια ανακούφιση διαπέρασε τα κορμιά όλων και με μιας ξεχάσαμε την κατάσταση που βρισκόμασταν και μαζευτήκαμε στην τραπεζαρία. Ηταν τόση η ικανοποίηση και η χαρά όλων μας που ακόμα και ο Ασράφ (που εγώ τον φώναζα Νικόλα) ο πακιστανός παραμάγειρας κάθησε μαζί μας για ένα ποτάκι.
Το βράδυ γυρίζαμε πρός τις ισπανικές ακτές και καθώς ο καιρός είχε ηρεμήσει λίγο βλέπαμε ειδήσεις και ο Ιβο ο ναύτης που ήξερε ισπανικά μας μετέφραζε. Το ισπανικό ελικόπτερο είχε βιντεοκάμερα και είχε βιντεοσκοπήσει το ναυάγιο. Σε μια στιγμή έδειξε το βαπόρι και επέμενε στην ελληνική σημαία που συνέχιζε να κυματίζει πρίμα. Ο Ιβο είπε πως οι Ισπανοί μας εκθείαζαν αλλά εμένα το μυαλό μου είχε μείνει στην εικόνα του ναυαγού που μόλις είδε τον τεράστιο όγκο των 300 μέτρων από τη σχεδία άναβε τισ φωτοβολίδες μέχρι να βεβαιωθεί πως τους είχαμε δει.
Ισως εκείνη η συγκεκριμένη ήταν η πιο έντονη της ζωης μου αλλά ίσως και εκείνη που με έμαθε να σέβομαι τη ζωή αλλά και να μη φοβάμαι το θάνατο...

Σάββατο, Μαΐου 12, 2007

Μια θαλασσινή ιστορία

Χθες το βράδυ είχα την τύχη να γνωρίσω μια αξιόλογη παρέα απο ζωντανούς και κεφάτους ανθρώπους και να έχω την ευκαιρία μιάς (ακόμα) μπυροκατάνιξης. Οταν σε κάποια συζήτηση ειπώθηκε πως το παλιό μου επάγγελμα ήταν ασυρματιστής του εμπορικού ναυτικού μου προτάθηκε από κοπελιά της παρέας να πω καμμιά ιστορία απ' αυτές που λεν οι ναυτικοί αλλά και να γράψω ίσως. Δε θα της χαλάσω το χατήρι, μόνο που δε θα έχει να κάνει με λιμάνια, μπαρ με εξωτικές χορεύτριες ή άλλα τέτοια εύπεπτα, εύγεστα αλλά με τη ζωή.

Ημουν πρωτόμπαρκος και η δουλειά μου ήταν δόκιμος ασυρμάτου. αυτό σήμαινε εργασία 8-12 στην κουβέρτα (κατάστρωμα) του πλοίου, και 1-5 βάρδια ασυρμάτου. Το πλοίο ένα γκαζάδικο (δεξαμενόπλοιο) 150.000 τόνων σε άριστη κατάσταση και το ταξίδι απο από Λιβύη με προορισμό το Μπιλμπάο. Φτάνοντας στο Μπέη (το ακρωτήριο στην Ισπανία για να μπεις στο Βισκαϊκό Κόλπο, βγαλμένο απο το Bay of Biscay) μπήκαμε στον τόπο των Βάσκων και το μεσημέρι δέσαμε για να αρχίσει η εκφόρτωση. Γύρω στο μεσημέρι ανέβηκα μέχρι το δωμάτιο ασυρμάτου να πάρω ένα δελτίο καιρού. Η πρόγνωση έλεγε κατι για 12+ (πολλά μα πάρα πολλά μποφώρ) και υπήρχε επίσης μια αναγγελία θύελλας (gale warning). Αφού πήγα μία βόλτα μέχρι τη γέφυρα του πλοίου και είχα μια κουβεντούλα με τον ανθυποπλοίαρχο βάρδιας, κατάκοπος κατευθύνθηκα προς την καμπίνα μου αλλά μόλις μπήκα σ' αυτήν χτύπησε το τηλέφωνο. Η βαριά Χιώτικη προφορά απο την άλλη γραμμή ακούστηκε επιτακτική.
-Μικρέ μαρκόνη ο μπόσης (λοστρόμος) είμαι. Στην κουβέρτα σε 5 λεπτά μας σπάνε οι κάβοι.
Σε 5 λεπτά βρέθηκα να μεταφέρω τεράστιους κάβους, να αλλάζουμε τους παλιούς αλλά η κατάσταση χειροτέρευε. Ο καπετάνιος, ο καπτάν Μπάμπης, αποφάσισε πως δε μπορούσαμε να μείνουμε άλλο στο ντόκο και λύσαμε τελικά τους κάβους και βγήκαμε στ' ανοιχτά όπου και φουντάραμε (φουντάρω = ρίχνω άγκυρα). Γύρω στα μεσάνυχτα μετά απο μία ακόμα παρτίδα τάβλι με τον μπόμαν (αντλιωρός, βγαλμένο μάλλον απο το pump-man) και μετά από μια κουραστική μέρα έστριψα το τελευταίο τσιγάρο της ημέρας.
Ο ύπνος ήταν βαθύς καθώς η πόρτα της καμπίνας άνοιξε. ¨Σκάντζααααααα" φώναξε ο ναύτης βάρδιας. Το παλιοξυπνητήρι σκέφτηκα, πάλι έμεινε από μπαταρίες και δε χτύπησε, Είχα τη συνήθεια να ξυπνάω λίγο ενωρίτερα απο τις 7 που έπρεπε κανονικά. Κάτι ψέλισα, δυνατά μάλλον, γιατί ο βαρδιούχος απάντησε πως η ώρα δεν είχε πάει ακόμη 7 αλλά έπρεπε να κατεβώ στην κουβέρτα αμέσως και να ξεχάσω καφέδες και τα σχετικά. Φτάνοντας στη πρύμνη βρήκα το λοστρόμο αναστατωμένο.
-Τι συμβαινει μπόση;
-Μικρέ μαρκόνη η θάλασσα μπαίνει ζωντανή, η άγκυρα ξεσέρνει(παρασύρεται μαζί με το βαπόρι) και πρέπει να κατεβάσουμε και να προστατέψουμε όσους κάβους δεν είναι σε βίντσι.(βίντσι, το : αγγλ. winch :σκοινί, αλυσίδα, βαρούλκο, γερανός).Στο μυαλό μου ήρ8αν τα λόγια του Νικόλα, του ναύτη που είχε ξεμπαρκάρει πριν 20 ημέρες και που με δίδαξε τη ναυτοσύνη στη πράξη.
'Μικρέ μαρκόνη η θάλασσα μπαίνει ζωντανή σημαίνει πως το κύμα δεν έρχεται μέσα στο πλοίο σαν σπρέυ απο το χτύπημα με το κύμα αλλά η πλώρη του πλοίου "βουτάει" και χάνεται μέσα σ΄αυτό.'
Ο Νικόλας έλεγε και επέμενε πως αυτό δεν είναι ανησυχητικό παρά μόνο όταν η θάλασσα μπαίνει ζωντανή απο πρύμα. Ουδείς λόγος ανησυχίας σκέφτηκα, πρύμα είμαστε, δε βλέπω να μπαίνει ζωντανή θάλασσα, πάμε λοιπόν.Φώναξα τον Κώστα που αν και βρισκόταν ήδη στην πέμπτη δεκαετία της ζωης του αυτή του τα έφερε έτσι να μπαρκάρει για πρώτη φορά σε ποντοπόρο και δη γκαζάδικο για να ξεχρεώσει το μικρό ψαράδικό του. Αρχίσαμε με τον Κώστα να κατεβάζουμε τους κάβους ενώ νιώθαμε πως ο τεράστιος όγκος του πλοίου έκοβε βόλτες θαρρείς στο πουθενά, καθώς κάθε φορά που ο τιμονιέρης γύριζε κατα μερικές μοίρες το τιμόνι εμείς προσπαθούσαμε να σταθούμε στα πόδια μας απ΄ότι βρισκόταν πρόχειρο κοντά μας.
Σε μια στιγμή και καθώς με δυσκολία πλέον προσπαθούσαμε να ασφαλίσουμε τον προτελευταίο εκτεθειμένο κάβο, ενας δυνατός ήχος ακούστηκε πολύ κοντά μας. Τέτοιοι ήχοι ήταν συνηθισμένοι εκείνη τη μέρα καθώς τα μεγαλύτερα απο 10 μέτρα υψους κύμματα συναντούσαν στο διάβα τους το ανυπεράσπιστο ανθρώπινο κατασκεύασμα. Το τι συνέβη εκέινη τη στιγμή δεν έχω κατορθώσει να το εξηγήσω ακόμα. Τα χέρια μου σαν να κατευθύνονταν από ένα τηλεχειριστήριο άνοιξαν διάπλατα και εγκλώβισαν το συνάνθρωπο - που είχε μείνει αποσβολωμένος και παγωμένος - σα δαγκάνες. Γαντζώθηκα από το βίντσι που ήταν δίπλα μας και ένιωσα την ορμή του νερού να με σκεπάζει μέχρι τη μέση και τα πόδια μου να παρασύρονται. Είναι αλήθεια τελικά πως ο άνθρωπος όταν μάχεται για τη ζωή του έχει τεράστια αποθέματα δύναμης. Στο μυαλό μου αντίθετα με το τι λένε για διάφορες άλλες περίεργες σκέψεις, υπήρχε μόνο μία. Πως και τι θα κάνω για να αποτρέψω το βέβαιο θάνατο σε δύο ψυχές. Οταν ένιωσα τον τεράστιο όγκο νερού να χαμηλώνει και η ορμή να εξαλείφεται, ξεγαντζώθηκα απο το βίντσι αλλά όχι και από τον Κώστα τον οποίο και σχεδόν έσυρα μέχρι το κομοδέσιο.
Η ημέρα αυτή συνεχίστηκε με ένα SOS και ένα ναυάγιο που μπορεί και να το περιγράψω κάποια μέρα, αν και πιστεύω πως πολλοί είναι αυτοί που θα είναι δύσπιστοι. Αυτοί που έχουν βιώσει πολλές καί πιό δύσκολες καταστάσεις όμως ξέρουν. Και συνεχίζουν να αγαπούν τη θάλασσα και να τη μάχονται καθημερινά και να της γνέφουν περιπαικτικά κάθε φορά που βγαίνουν νικητές από μια ακόμα μάχη μαζί της.

Υ.Γ. 1 Δε ξέρω να γράφω παραμύθια και δε ξέρω άν είμαι καλος στο να περιγράφω ιστορίες, έγινα βλέπετε και εγώ ένας άνθρωπος της πεζής τεχνολογίας. Συγχωρήστε με λοιπόν αν κάπου κουραστήκατε διαβάζοντας το παραπάνω και δείξτε επιείκια.
Υ.Γ. 2 Αν κάποιοι ναυτικοί διαβάσουν και διαπιστώσουν ανακρίβειες η επικοινωνία είναι ελεύθερη αλλά και επιβεβλημένη. Η αποφυγή των ναυτικών όρων ήταν αδύνατη, θέλω να πιστεύω πως αποδώθηκαν πιστά (όσο βοηθάει και η μνήμη).

Ο ΘΕΡΜΑΣΤΗΣ – Ζεϊμπέκικο, Γ. Μπάτη (1934)

Μηχανικός στη μηχανή και ναύτης στο τιμόνι,
Κι ο θερμαστής στο στόκολο, με τσι φωτιές μαλώνει.
Αγάντα θερμαστάκι μου και ρίχνε τσι φτυαριές σου,
Μέσα στο καζανάκι σου, να φτιάξουν οι φωτιές σου.
Κάργα ρασκέτα αχ και λοστό, το Μπέη να περάσω,
Και μεσ’ του Κάρντιφ τα νερά, εκεί να πα’ ν’ αράξω.
Μα η φωτιά είναι φωτιά, μα η φωτιά είναι λαύρα,
Κι η θάλασσα μου τα ‘κανε, τα σωθικά μου μαύρα.

Στόκολο: είναι ο χώρος του πλοίου που ανάβουν οι φωτιές για τα καζάνια (νομίζω στά παλιά ατμόπλοια)
Ρασκέτα, λοστός: εργαλεία του θερμαστή
Κάρντιφ: το γνωστό λιμάνι στην Αγγλία

Πέμπτη, Μαΐου 10, 2007

No post good post

Σήμερα δε θα γράψω αν και είχα αρκετά στο μυαλό μου. Απλά αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να γιορτάσω τα γενέθλιά μου...
Σιγά μη στείλω και συγχαρητήρια στη μάνα μου :P
Ενας Μάης ακόμα φορτώθηκε και οδεύουμε ολοταχώς..
και οπως τραγουδούσε και ο Νικόλας ο Παπάζογλου...
εγώ δεν είμαι ποιητής, είμαι στιχάκι...

Τρίτη, Μαΐου 08, 2007

Ααααψουυ..... Yassoy Mariaaaaa

Συνέβη σήμερα καθώς μια φίλη συνάδελφος ήταν μάλλον κρυωμένη. Το φτάρνισμα της Μαρίας έγινε η αφορμή να καταλάβω πως μια νέα ίωση χτύπησε την πόρτα μας. Το τι επακολούθησε μετά τη δική μου έκφραση, τι πιο φυσιλογική αντίδραση όταν φταρνίζεται κάποιος, απο τους παρευρισκόμενους στην ομήγυρη δε λέγεται. Ακουγα συνεχώς ενα yaaasoy Mariiiiaaaa. Σαρμπελίτιδα έπεσε μάλλον, η ίωση πού λέγαμε πιό πάνω.
Εχω αρχίσει να αναρωτιέμαι μήπως δεν κάνω κάτι καλά που εμένα δε με τραβάει αυτού του είδους η μουσική. Είναι δυνατόν να είμαι τόσο άμουσος ή να μήν έχω καθόλου σωστά μουσικά γούστα;
Συνεχίζω πάντως να αναπολώ ακούγοντας "Ποτέ μου δε μιλώ γι' αυτή" απο τον Παντελή Θαλασσινό, να ονειρεύομαι ακούγοντας "Come Away With Me" από τη Norah Jones, να ερωτεύομαι ακούγοντας "All My Love" από τους Led Zeppelin και να γράφω με μουσικό χαλί "What Breaks a Heart" από τη γλυκιά και πάντα μελωδική κιθάρα του "Joe Satriani".
Εχω μια ξεχωριστή αγάπη προς το ραδιόφωνο το οποίο και προτιμώ και τιμώ ιδιαίτερα ( περισσότερα γι' αυτό στο μέλλον) αλλά δε γίνεται να προσπαθείς να αλλάξεις σταθμό με τη βελόνα και να ακούς το τραγούδι της Κύπρου και της Ελλάδας απο το διαγωνισμό τραγουδιού eurovision ολημερίς και ολονυχτίς.

Ε λοιπόν εγώ και μερικοί άλλοι σαν καί μένα θα εξακολουθούμε να ονειρευόμαστε χωρίς το Σαρμπέλ και την κύπρια συνάδελφό του αοιδό Ευριδίκη..

Grace Slick - Dreams

Oh I, I believe in magic and I believe in dreams
Until I heard the thunder rumble
I saw the mountains crumble -
Then came the circus so I followed it’s parade

With all the fancy lion tamers, high-wire fiery flamers
Ravers of every kind
I saw those high-stepping sexy witches
Sons of satin, sons of bitches - all were there in my dreams
all in my dreams
Sodom and Gomorrah
I see you’re back in town.
And though you build a wall around you
The multitude still found you
Just like a circus to start with a parade
Oh but a parade of the

Fancy lion tamers, high-wire fiery flamers
Ravers of every kind
I saw those high-stepping sexy witches
Sons of satin, sons of bitches - all were there in my dreams
all in my dreams
Now I can see the whole world is just a circus
And I can tell that the circus why it’s just hell
And then I heard a drummer rolling
I found my seat’s been stolen
Then a spotlight hit me going wild in center ring for all you

Fancy lion tamers, high-wire fiery flamers
Ravers of every kind
I saw those high-stepping sexy witches
Sons of satin, sons of bitches - all were there in my dreams
all in my dreams

My dreams my dreams
Well I, I believe in magic and I believe in dreams
I said I, I believe in magic and I, I believe in dreams
I believe in dreams
I said I, I believe in magic, I believe in dreams
I believe in dreams, magic, magical dreams
I wanted to sing that I believe in dreams
Magical dreams, oh I believe in dreams
I said I, I believe in magic, I still believe in dreams

Burnout -- Εντελώς Ομως

'Ελεγα απο καιρό να ξεκινήσω να γράφω κανένα ποστάκι, έτσι περισσότερο για να λέμε καμμιά κουβεντούλα, αλλά φευ, που να βρεθεί χρόνος. Νόμιζα πως λίγο χρόνο θα έβρισκα, έλα όμως που εξαιτίας φόρτου εργασίας αυτό δε στάθηκε δυνατό. Τελικά ανακάλυψα πως μάλλον ανήκω στην κατηγορία των κατακαμμένων απο τη δουλειά Δεν ήθελα να το παραδεχτώ αλλά, τελικά κάπου εκεί ανήκω και εγώ οπως πολλοί άλλοι.
Μάλλον δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ αυτό. Θα κάνω τη μικρή επανάστασή μου (λέμε τώρα) και θα προσπαθήσω να κατέβω κατηγορία. Αν θα τα καταφέρω δεν είμαι και πολύ σίγουρος αλλά μια προσπάθεια δε βλάπτει ποτέ. Δεν είμαι εργασιομανής, είμαι κομμάτι του συστήματος που αποροφήθηκα και ψάχνω τρόπο να απεμπλακώ.
'Εχω διαβάσει αρκετά στην ελληνική μπλογκοκατάσταση και πρέπει να ομολογήσω πως πολλά με εχουν εντυπωσιάσει. Μερικοί έχουν χάρισμα στη γραφή αλλά και στον τρόπο σκέψης και έκφρασης.
Τα γραπτά αυτά με έκαναν να προσπαθήσω να εκφραστώ, όσο καταφέρω, μέσα από το χώρο αυτό που πιστεύω πως αποτελεί ένα χώρο ελεύθερης έκφρασης.