Ως Πότε;

Κυριακή μεσημέρι σε παραλία της Ανατολικής Αττικής. Εχουμε φτάσει 4 άτομα, απλώνουμε τα σιμπράγκαλα, ομπρέλες, ψάθες, τάβλι, ρακέτες και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Ξεκινάω πρώτος να βουτήξω. Καθώς τα νερά είναι πολύ ρηχά πήγαινα περπατώντας να βρώ κάπου να κολυμπήσω. Βλέπω δίπλα μου δυο άτομα να μεταφέρουν μια νεαρή κοπέλα αναίσθητη. Τους ακολουθώ μιας και έχω πάρει μαθήματα επιβίωσης στη θάλασσα μήπως χρειάζεται να συνεισφέρω σε κάτι. Αφήνουν την κοπέλα, μια όμορφη νέα κοπέλα ακριβώς δίπλα από την πετσέτα μου. Προσπαθώ να προσεγγίσω αλλά ξαφνικά αυτό είναι αδύνατο. Εχει μαζευτεί πάρα πολύς κόσμος. Δίνω στις δυο κοπέλες που είμαστε παρέα να καταλάβουν πως πρέπει να μείνουν λίγο μακριά, έστω και αν έχουν τα πράγματά τους εκεί. Προσπαθώ να πω κάτι σε αυτούς που δίνουν τις πρώτες βοήθειες αλλά αυτοί δεν ακούνε. Οι παρευρισκόμενοι αρχίζουν την αλλοφροσύνη. Πανικός, τηλεφωνήματα στο εκαβ, σε γιατρούς, ψάχνουνε γιατρό στην παραλία, ούτε ειδικευόμενος, μόνο ενα κοριτσάκι που ήταν αρκετά ψύχραιμο ήξερε πως και τι ακριβώς έπρεπε να κάνει. Μαλάξεις, το φιλί της ζωής, δώστου πάλι, έλα κορίτσι μου, κάποιες ελπίδες διαφαίνονται, ασθενοφόρο ή γιατρός όμως πουθενά. Στριγκλιές φωνές, βρισιές. Προσπαθώ να πίασω το σφυγμό της κοπέλας, παιδιά συνεχίστε έχει ακόμα σφυγμό, έχει ναί τον καταλαβαίνω. Κάποια στιγμή δεν πιάνω σφυγμό, αλλά οι προσπάθειες ανάνηψης συνεχίζονται, και μετά απο 5 λεπτά επιτέλους έρχεται το ασθενοφόρο. Που έιναι ο γιατρός; Δεν υπάρχει γιατρός μόνο οι διασώστες του εκαβ, προσπαθούν για μισό λεπτό να κάνουν μαλάξεις και αυτοί. Αποφασίζουν και την παίρνουν, δε ξέρω τι απέγινε, το μόνο που εύχομαι είναι να επέζησε τελικά. Αυτό που μου έμεινε είναι μια πικρή γεύση για μια ακόμα φορά, Αυτο το κολοσύστημα πότε επιτέλους θα είναι αυτό που θέλουμε; Πιστεύω πως αν το ασθενοφόρο είχε έρθει στην ώρα του δε θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Ισως με το οξυγόνο, λέω ίσως, πάντως όλοι πικραθήκαμε και ένα ερωτηματικό μου έχει καθήσει αρκετά βαρύ.... Ως πότε τελικά;

Κρουαζιέρα θα σε πάω

Ο αγαπητός και φίλτατος Gaara με προσκάλεσε στο παίγνιο των αγαπημένων προορισμών.
Ζητούνται 5 αγαπημένοι προορισμοί.
Θα τους παραθέσω καθότι τους έχω επισκεφτεί και ομολογώ πως δε με άφησαν καθόλου αδιάφορο.

1. Ακριβώς όπως στη φωτογραφία και λόγω εντοπιότητας αλλά και λόγω ομορφιάς το φαράγγι "Πανταβρέχει" στην Ευρυτανία στον Κρικελοπόταμο, που είναι μαγευτικό.

2. Η Αρούμπα στην Καραιβική, που αν και κοσμοπολίτικη παραμένει όμορφη και μαγευτική.

3. Η Κρήτη, έχει τόση σημασία το πού; Ε τότε κατά Πρέβελη μεριά μάλλον.

4. Το Ρίο οχι αυτό με τη γέφυρα, το άλλο ντε το καρναβαλίστικο.

5. Τα Christmas islands επειδή δεν έχω πάει και το έχω απωθημένο και επειδή μου αρέσει πολύ ο ειρηνικός.

Τώρα αμα θέλουνε ας μας πούνε και οι πιο κάτω τα δικά τους .

Ο Σπύρος Σεραφείμ, η Crucilla και η Joan

Αξίες

Επιστροφή απο ολιγοήμερες διακοπές. Η Αντίπαρος ήταν υπέροχη, χωρίς τις γνωστές ορδές των επισκεπτών, με ήσυχες παραλίες και γαλήνιες θάλασσες.

Το πιο κάτω βιντεάκι για όλους/ες όσους/ες πιστεύουν πως μπορούν μικρές κινήσεις να φέρουν μεγάλα αποτελέσματα. Γι' αυτούς που η ανθρώπινη ζωή έχει αξία όπου και να βρίσκεται.

ΧΑΜΕΝΟ ΒΑΣΑΝΟ

Η ιστορία που ακολουθεί έχει φτιαχτεί σε τρία κομμάτια. Σε κάθε κομμάτι η συνέχεια για το επόμενο ήταν άγνωστη όταν αυτό γραφόταν

Δε ξέρω αν έχετε την όρεξη και τη διάθεση να τη διαβάσετε αλλά αν κάνετε τον κόπο θυμηθείτε πως βασίζεται σε αληθινή ιστορία εμπλουτισμένη με φανταστικές στιγμές.

Κομμάτι 1
Είσαι βάσανο του είπε..
Εκείνος κοίταξε την οθόνη και αναρρωτήθηκε.. Λές να είμαι αλήθεια βάσανο; Λες να βασανίζω τους γύρω μου και να μην το ξέρω;
Της απάντησε ένα ξερό και κρύο είμαι και... έφυγε. Βυθίστηκε στις σκέψεις του. Στο μυαλό του περνούσαν οι σκηνές σαν ταινία, μια ακολουθία γεγονότων και καταστάσεων διαδραματιζόταν.
Εκείνη την περίοδο η ζωή του έμοιαζε βαλτωμένη. Η δουλειά τον είχε απορροφήσει, οι προβληματισμοί - ίσως και ηλικιακό σύνδρομο- δεν άφηναν καμμιά ξεκάθαρη σκέψη να καταλήξει σε κάποιο λογικό συμπέρασμα. Ο αναζητήσεις ήταν στο ημερήσιο πρόγραμμά του και συνέχιζε να ψάχνεται. Ακρη δεν φαινόταν στον ορίζοντα και η μόνη διέξοδος ήταν οι πολύ λίγοι φίλοι, καθώς κελιστός τύπος και δεν έκανε εύκολα φιλίες.
Οταν όμως εκείνη τον προσέγγισε όλα άλλαξαν άρδην. Επιτέλους βρέθηκε κάποιος να του δώσει λιγη σημασία και όχι να προσπαθεί να πάρει μόνο απ' αυτόν, δεν έπαιρνε μόνο, έδινε... Του έδωσε να καταλάβει πως δεν είναι ασήμαντος, πως αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κάποιος μαζί του. Εκείνη κατάφερε να βγάλει απο μέσα του, όσα είχε καιρό τώρα κρύψει για τα καλά γιατί φοβόταν πως θα πληγωθεί ξανά. Μέσα του ήξερε πως αυτό θα συμβεί και πάλι αλλά αυτή τη φορά δεν τον ένοιαζε. Ζούσε σαν σε όνειρο και έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να μην τηνα απογοητεύσει, να μην τη διαψεύσει...
Λένε πως ό χρόνος καθώς κυλάει φέρνει πολλά στην επιφάνεια... τι γίνεται όμως όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με το χρόνο; Δύσκολο πολύ να τον αποδεχτείς σκέφτηκε καθώς έστριψε ενα τσιγάρο, εκείνα που του στέλνουν οι φίλοι παραγωγοί και τα στρίβει με τον παλιό τρόπο με τα ρόζ χαρτάκια. Είναι και ένας τρόπος να θυμάται απο που ξεκίνησε και ο ίδιος. Η σκέψη του έκανε τον κύκλο της και γύρισε πάλι πάλι εκεί, σε κείνη... Γιατί δεν απάντησε στο μήνυμά μου αναρωτήθηκε, να είπα κάτι που την πλήγωσε; Συχνά αναρωτιέται που τθα ωγάλει αυτή η κατάσταση. Εκείνη είναι πολύ μακριά, έτσι κι αλλιώς ξέρει πως δε μπορεί να ζητάει συναισθήματα. Αν είναι τυχερός θα τα εισπράξει, αν όχι θα μαζέψει τα δικά του και όπου φύγει φύγει. Ετσι έχει μάθει να λειτουργεί. Δεν έκλεισε μάτι με τις σκέψεις να στροβιλίζονται στο μυαλό του. Προσπαθεί να εξηγήσει στον εαυτό του τι του συμβαίνει, προσπαθεί να καταλάβει τι ακριβώς αισθάνεται... Δεν είναι έρωτας, δεν είναι η γοητεία που ασκεί επάνω του, τι είναι τελικά; Είναι ίσως οτι πρώτη φορά άνθρωπος τον κατάλαβε τόσο καλά απο την πρώτη στιγμή, τον έμαθε και κάποια στοιχεία του εαυτού του που είτε δεν ήξερε είτε δεν τον βόλευαν να τα παραδεχτεί.
Δε μπορεί να εξηγήσει στον εαυτό του τα συναισθήματά του πως θα τα εξηγήσει σ' αυτη; Ε είναι και ο φόβος πως αν της πεί πως ακριβώς νιώθει αυτή θα φύγει μακρια, θα γυρίσει απο εκεί που ήρθε και δε θέλει να τη χάσει.
Σκέφτεται πως πάει πολύς καιρός που έχει να γράψει τις σκέψεις του... τι τον οδήγησε εκεί, μήπως η μοναξιά, μήπως το συναίσθημα; Προσπέρασε την ερώτηση με τη δικαιολογία πως ο εσωτερικός του χώρος είχε γίνει πλέον πολύ μικρός και δε χωρούσε άλλα, πρέπει να φύγουν απο εκεί μερικά να αδειάσει λίγος χώρος αλλιώς θα σκάσει.
Το πρόσωπό του φωτίζεται καθώς σκέφτεται το επόμενο πρωί και η κρυφή ελπίδα πως όπως κάθε μέρα τις τελευταίες 15 ημέρες θα ακούσει...
"Καλημέρα βάσανο"

Κομμάτι 2
Η μοναξιά δεν έχει υπόσταση, δεν έχει όψη, δεν έχει εικόνα. Είναι όμως πολλές εικόνες μαζί, είναι ονείρατα, οράματα, πρόσωπα..
Τις νύχτες έρχεται συχνά, στήνει το τσαντήρι της και αρνείται να κάνει βήμα. Απόψε του έκανε πάλι την τιμή και θέλησε για μια ακόμα φορά να κάνει τα δικά της. Βάλθηκε λες να τον τρελάνει, να του δείξει πόσο λάθος κάνει που παραμένει απομονωμένος και εγκλωβισμένος στις δικές του ανασφάλειες και στο μικρόκοσμό του. Οταν την αντίκρισε για μια ακόμη φορά στο διάβα του θαρείς πως τον έπιασε το πείσμα. "Φύγε" της φώναξε και τίναξε τους καρπούς του σε μια κίνηση να απαλλαγεί απο την "απόκοσμη και άμορφη" μάζα που του έφραζε το δρόμο.
Ο ήχος του κινητού ακούστηκε βάλσαμο και με λαχτάρα έτρεξε να το ψάξει. Η λάμψη στο πρόσωπό του πρόδιδε την ελπίδα και τον πόθο για το μήνυμα που περίμενε. Η αποψινή παρηγοριά του, η άμυνά του στο όλο και πιο επιθετικό και φιλόδοξο σχέδιο της μοναξιάς... Η καρδιά του χτύπησε δυνατά καθώς διάβαζε "Xameno thinking... Where is my vasano.... is he fine...?", ναι ήταν το χαμένο του. Η μοναξιά του έριξε μια τελευταία ματιά, το βλέμμα του δεν της άφηνε πολλά περιθώρια. Μάζεψε γρήγορα τη σκηνή της και ένας Βαρδάρης την πήρε σέρνοντας ποιος ξέρει για πού. Σκέφτηκε πως πάλι θα είχε στο μπλοκάκι της κανένα κακομοίρη να του στρωθεί για τα καλά.
Η βραδυά απόψε πάλι με εικονική παρέα θα περάσει, θα είναι όμορφη όμως. Με την εικόνα της να ζωγραφίζεται οπως εκείνος την είχε πλάσει. Αρχισε βιατικά να απαντά στο μήνυμα, όλο λάθη κάνει τελευταία και αυτα τα γράμματα στο κινητό πως τα έκαναν τόσο μικρά; Αναρρωτιόταν τι να της γράψει, ήθελε να της πεί πως το ες εμ ες λειτούργησε σα βάλσμαμο, πως θα ήθελε να την είχε κοντά του, να την πνίξει στην αγκαλιά του, έτσι να δώσει και ένα καλό μάθημα στη μοναξιά. Μια πιο ψύχραιμη ματιά τον έκανε να μαζευτεί πάλι. " Vasano is fine..." έτσι λιτά...
Ξέρει πως δεν πρέπει να της πει μεγάλα λόγια, όμορφες και γλυκές λεξούλες που θα ακουστούν στα αυτιά της σαν τη κιθάρα της Sue Foley στο "Mediterranean Breakfast", αυτή τη γλυκιά μελωδία που την αγάπησε απ' αυτόν και που ήταν και η αιτία να γνωριστούνε. Η σκέψη πως την έκανε να γνωρίσει έστω και λίγο την αγαπημένη του blues, έκανε πάλι το πρόσωπό του να φωτιστεί. θα μπορούσαν να ακούνε μαζί αγαπημένες του μελωδίες. Εβαλε να ακούει την Ana Popovic στο Navajo Moon και αφέθηκε πάλι στις σκέψεις του. Σ' αυτές ήρθε πάλι εκείνη και προσπάθησε να της πιάσει κουβέντα, οχι για κανένα άλλο λόγο, απλά για να παραμείνει εκεί, να τη νιώθει κοντά του. Φοβόταν πως αν δεν της μιλάει, εκείνη θα βαρεθεί και θα φύγει. Αρχισε να της λέει για τα αγαπημένα του τραγούδια. Το διάλογο διέκοψε η διατρητική φωνή της Etta Jammes "Damn Your Eyes" και αφέθηκε να τραγουδάει μαζί της. Απλωσε το χέρι του και της χάιδεψε τα μαλλιά, έγυρε στο πλάι και ακούμπησε στον ωμο της προσπαθώντας να αφουγκραστεί τη σκέψη της. Ενιωσε την ανάσα της και της ψυθίρισε "Σ' Ευχαριστώ που υπάρχεις..."

Κομμάτι 3
Οι μέρες κυλούσαν πλέον πολύ όμορφα για εκείνον. Ζούσε χωρίς να χρειάζεται να παλεύει με τη μοναξιά του. Είχε κάτι να προσμένει, ένιωθε πολύ όμορφα την αναμονή. Μπορούσε να δημιουργεί σε λιγότερο χρόνο απο πρίν, ήταν ευδιάθετος και πρόσχαρος με όλους. Σήμερα οπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, μια παρεξήγηση ήρθε να ταράξει τα νερά. Ηταν όμως η αιτία ώστε οι αμφιβολίες για τα συναισθήματά του έσβησαν με μιας. Εκεί κατάλαβε πόσο ανάγκη την είχε , πόσο θα του έλειπε αν την έχανε.
Εφτανε μόνο που του είπε "Δε θέλω να σε χάσω, i need you".
Ναι, σκέφτηκε, την έχω πατήσει με κάποια που δεν έχω δεί ποτέ, που δεν έχω συναντήσει ποτέ. Δε ξέρω πως μοιάζει απο κοντά και δε με νοιάζει. Δε ξέρω που θα βγάλει αυτό και δε θέλω να το σκεφτώ, δε θέλω να χαλάσω αυτό που ζώ. Ισως είναι μάταιο όπως λέει και εκείνη, αλλά και τι μ' αυτό; Λογική ή συναίσθημα; Η απάντηση ήταν γνωστή και έρώτηση στο μυαλό του τελείως ρητορική. Και ποιά είναι αυτή η λογική που ήρθε να χαλάσει αυτό που ζώ; Δεν υπάρχει δίλλημα για εκείνον, υπάρχει μόνο το "χαμένο του" όσο μπορεί να είναι το "βάσανο" για εκείνη. Ωρες - ώρες περνάει φευγαλέα απο τη σκέψη του να της πεί με μία λέξη αυτό που νιώθει αλλά πάλι ξέρει... Ελπίζει πως εκείνη θα καταλάβει τα συναισθήματα του και θα τα αποδεχτεί. Νιώθει πως πρέπει να την κατανοήσει περισσότερο, να της δώσει περισσότερο χρόνο, να την αφήσει πιο ελεύθερη. Θέλει να τη νιώθει απαγκιστρωμένη απ' αυτόν. Δε του ζητάει ποτέ τίποτα, μόνο να τον νιώθει κοντά του. Να ξέρει πως είναι εκεί αν και μακριά. Και πως θα το κάνει αυτό;
Ετοιμάζεται για μια ακόμη νυχτερινή βόλτα και διαλέγει τη μουσική που για το δρόμο. Αυτή τη φορά δεν τον νοιάζει, ξέρει τι θα διαλέξει, θα πάρει μαζί του εκείνη και στο δρόμο θα της τραγουδάει εκείνα τα τραγούδια που αγάπησε όταν του τα έμαθε. Θα της τραγουδήσει όμως και λίγο Tim Buckley δε θα έχει αντίρρηση...
Εβαλε το σι ντι στο αυτοκίνητο αναψε τη μηχανή και ξεκίνησε για μιά ακόμη φορά χωρίς να ξέρει για πού.
Της έστειλε ενα ζεστό φιλί της ψυθίρισε "Θάμαι κοντά σου όταν με θές" και άρχισε να τραγουδάει δυνατά παρέα με την Tracy Chapman

But you can say baby
Baby can I hold you tonight
Maybe if I told you the right words
At the right time youd be mine....

Εκλογές

Μαύρο στο Μαυρογιαλούρο...

Καλοκαιρινά δρώμενα

Η φιλτάτη συνοδοιπόρος επί του μπλόγκιν Joan ζήτησε σε προηγούμενο ποστ να ερευνήσω για το πρόγραμμα των φεστιβάλ για έλληνες καλιτέχνες. Δυστυχώς αυτό δεν κατέστη δυνατόν αλλά με τη βοήθεια μιας φίλης σας παραθέτω μερικούς χρήσιμους σύνδεσμους για να αποφύγετε να ψάχνετε.

Διεθνές Φεστιβάλ Πέτρας
Ελληνικό Φεστιβάλ 2007: Πρόγραμμα μουσικών παραστάσεων
Θέατρο Βράχων Υμηττού-Βύρωνα Μελίνα Μερκούρη
Θέατρο Λυκαβηττού

Είμαι σίγουρος πως σε κάποιον από τους πιο πάνω συνδέσμους θα βρείτε ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις.
Ελπίζω να έχετε κάνει τις οικονομίες σας..
Αν κάποιος έχει να προτείνει κάποιο σύνδεσμο ας το κάνει να εμπλουτίσουμε λίγο.
Τελικά αν κάτι με έλκει σε αυτή την πόλη είναι οι ατέλειωτες ευκαιρίες να παρακολουθήσεις κάτι που εμείς οι εσωτερικοί μετανάστες το βλέπαμε σαν άπιαστο όνειρο.
300 χιλιόμετρα κάποτε για να δούμε Sting, Gabriel, Tracy Chapman και επιστροφή πάλι το ίδιο βράδυ.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ