Τρίτη, Μαΐου 29, 2007

Καρδιά Απο Ατσάλι

Μια μεγάλη καρδιά μάζεψε τα απομεινάρια της και ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι της.
Δεν είχα γράψει για την Αμαλία Καλυβίνου και δε θέλω να επαναλάβω χιλιοειπωμένες φράσεις. Για μια ακόμη φορά ένας άνθρωπος τα έβαλε με κοιμισμένες συνειδήσεις και τις αφύπνισε, φώναξε δυνατά αυτό που όλοι ψυθιρίζαμε αλλά φοβόμαστε να πούμε, πάλεψε με τα θηρία και τα έτρεψε σε άτακτη φυγή.
Δε μπορώ παρά να υποκλιθώ μπροστά στο μεγαλείο του ενός ανθρώπου.
Ο υποφαινόμενος εξαιτίας κάποιου παρελθόντως τροχαίου πιστοποιεί απολύτως την κατάσταση όπως την περιέγραψε η Αμαλία αλλά όταν έπρεπε να τα βάλει με το σύστημα δείλιασε φοβόντας για την τύχη του ποδιού του...
Αντί άλλων θάθελα να της ευχηθώ καλό ταξίδι με λίγους στίχους απο το Heart Of Steel των Manowar γιατί τέτοια είχε η Αμαλία.

Stand and fight
Live by your heart
Always one more try
I'm not afraid to die
Stand and fight
Say what you feel
Born with a heart of steel





Μέχρι στις 2 του Ιούνη νάστε καλά και να προσέχετε, γιατί μπορεί και να πέσετε σε αλμπάνηδες...

Παρασκευή, Μαΐου 25, 2007

Καλοκαιρινές Μουσικές Εξορμήσεις

Δείτε πιο κάτω και επιλέξτε

30/5 Thin Lizzy (Gagarin), εισιτήριο 35€
31/5 Thin Lizzy (Υδρόγειος, Θεσσαλονίκη), 35€
1/6 Orchestral Manoeuvres In The Dark (Θέατρο Λυκαβηττού), εισιτήριο 30-40€.
7/6 Waterboys (Τεχνόπολη, Ηράκλειο Κρήτης), εισιτήριο 20-30€.
8/6 Waterboys (Θέατρο Βράχων), εισιτήριο 30-40€.
8/6 Goran Bregovic (Αρχαίο Ωδείο, Πάτρα)
9/6 Goran Bregovic (Θέατρο Βράχων)
9/6 Waterboys (Principal Club Theater, Θεσσαλονίκη), εισιτήριο 30-40€.
12/6 Faithless (Θέατρο Λυκαβηττού)
12/6 Ska Cubano, Locomondo (Θέατρο Βράχων).
12/6 Motorhead (Club Principal, Θεσσαλονίκη), εισιτήριο 48€.
13/6 Motorhead (Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας), εισιτήριο 40-45€.
13/6 Placebo (Μονή Λαζαριστών, Θεσσαλονίκη), εισιτήριο 49,5€
14/6 Placebo (Θέατρο Λυκαβηττού), εισιτήριο 49,5€.
16/6 Underworld, Madness, Beastie Boys (Ολυμπιακά Ακίνητα, Ελληνικό)
18/6 Scorpions, Joe Cocker, Juliette and the Licks (Στάδιο Καραϊσκάκη), 40-80€.
19/6 Laurie Anderson (Ηρώδειο)
21/6 Alice Cooper (Θέατρο Λυκαβηττού), εισιτήριο 40-45€.
21/6 Dolores O’Riordan (Μονή Λαζαριστών, Θεσσαλονίκη), εισιτήριο 30-40€
22/6 Jethro Tull (Θέατρο Λυκαβηττού), εισιτήριο 44€.
23/6 Evanescence (Στάδιο Καραϊσκάκη)
23/6 Dolores O’Riordan (Θέατρο Λυκαβηττού), εισιτήριο 30-40€.
23/6 Jethro Tull (Ηράκλειο Κρήτης), εισιτήριο 38,5€.
25/6 Buena Vista Social Club (Θέατρο Softball).
25/6 Jethro Tull (Μονή Λαζαριστών, Θεσσαλονίκη), εισιτήριο 38,5€.
26/6 Ayo (Θέατρο Λυκαβηττού), εισιτήριο 33€.
26/6 Jethro Tull (Λάρισα), εισιτήριο 38,5€.
27/6 Placido Domingo (Καλλιμάρμαρο)
29/6 George Clinton (Θέατρο Βράχων) 35-40€
29/6 Cocorosie, Mary & the Boy (Θέατρο Ρεματιάς Χαλανδρίου), εισιτήριο 25-35€.
29/6 Robert Plant, Europe, Chris Cornell (Τerra Vibe), εισιτήριο 50-80€.
30/6 Robert Plant (Μονή Λαζαριστών, Θεσσαλονίκη)
1/7 Heaven & Hell, Dream Theater, Anathema, Iced Earth, Kinetic (Terra Vibe), εισιτήριο 50-80€.
2/7 Groove Armada (Θέατρο Λυκαβητού)
2/7 Lila Dows (Αρχαίο Ωδείο Πάτρας)
3/7 Lila Dows (Κηποθέατρο Παπάγου)
3/7 Metallica (Terra Vibe), εισιτήριο 60-100€.
5/7 Iggy Pop and the Stooges (Γήπεδο Baseball), 40-50€
5/7 Fairuz (Ηρώδειο)
5/7 Ojos de Brujo, Palyrria, Αχιλλέας Περσίδης (Θέατρο Βράχων)
6/7 Saint Etienne (Θέατρο Βράχων)
8/7 Cesaria Evora (Θέατρο Πέτρας)
9/7 Kaiser Chiefs (Γήπεδο Baseball) 40-50€
9/7 Cesaria Evora (Θέατρο Γης, Θεσσαλονίκη) 35-50€
10/7 Elvis Costello, Allen Toussaint (Ηρώδειο)
10/7 Calexico, Beirut, Sophie Solomon (Γήπεδο Baseball), 35-45€
17/7 Roots, DJ Shadow
17/7 B-52s (Θέατρο Λυκαβητού)
17/7 Avril Lavigne, Rasmus (ΟΑΚΑ), εισιτήριο 60-110€.
18/7 James, Air, Tori Amos (ΟΑΚΑ) εισιτήριο 60-110€.
19/7 Pink, Sugababes (ΟΑΚΑ), εισιτήριο 60-110€.
25/7 Blues Brothers (γήπεδο Softball)
25/7 Norah Jones (Ηρώδειο), εισιτήριο 40-65€.
26/7 George Michael (ΟΑΚΑ), εισιτήριο 50-200€.
30/7 Zucchero, Lucio Dalla.

Το σίγουρο είναι πως δε θέλω να χάσω AYO και Norah Jones :)





Κυριακή, Μαΐου 20, 2007

Ραδιο-Φονικά

Δε μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς μουσική. Νομίζω ανούσια, άχρωμη, άοσμη σαν κάτι στοιχεία που λέγαμε παλιά στη χημεία.
Η αγάπη για τη μουσική ήρθε μέσα από ένα σαράκι. Κάπου εκεί στα 14 χρόνια μου άρχισα να ασχολούμαι με τα ηλεκτρονικά. Στα 15 μου είχα στα χέρια μου τον πρώτο μου ραδιοφωνικό πομπό FM. Τα μέσα πενιχρά, έτσι κι αλλιώς στην επαρχία, δεν είχαμε και τις κατάλληκες πρώτες ύλες για την κατασκευή των πομπών μας. Ενα πικ-απ δώρο επειδή είχα καλούς βαθμούς, ένα κασετοφωνάκι απλό, ένα ενισχυτή κατασκευασμένο απο παλιό ραδιόφωνο και μερικούς δίσκους και κασέτες. Θυμάμαι πάντως καποιους συντοπίτες, που προχωρήσαμε μαζί σ' αυτή τη μοναχική και εκτός νόμου πορεία. Ο "Ανταμς", ο "Τζούνιορ", ο "Ερημίτης" μερικοί, που παρά τους κινδύνους και το κυνηγητό, προσπαθούσαμε να περάσουμε ακούσματα πέρα από τα σουξεδιάρικα των μεσαίων, λαικοσκυλάδικα και συναφή.
Αυτή η εποχή είχε όλη την αγνότητα του ερασιτεχνισμού, την αγωνία του παράνομου, την ικανοποίηση της διαφορετικότητας.
Χρόνια μετά η ζωή τα έφερε έτσι που ασχολήθηκα επαγγελματικά από τεχνικό πόστο με το επαγγελματικό ραδιόφωνο. Μεγάλη απογοήτευση. Που πήγαν εκείνα τα συναισθήματα των πρώτων χρόνων; Το μεράκι όμως δεν έφευγε και έτσι κάποια βράδυα συνέχισα να τοφοδοτώ με ρόκ και μπλούζ ακούσματα τους αιθέρες. Ηταν τότε μόνο που αισθανόμουνα πως πραγματικά συνέχιζα εκείνο που είχα ξεκινήσει κάποτε.
Το σημερινό ραδιόφωνο κατέχει μεγάλη μερίδα στην εν γένει ζωή μου, καθώς τις περισσότερες ώρες της ημέρας είναι μόνιμη συντροφιά. Διαφωνώ με πολλά μα πάρα πολλά αλλά συνεχίζει να με ελκύει όπως τότε.. και ας ακούω πλέον "μουσικούς παραγωγούς".
Ο όρος δε μου αρέσει καθόλου, αντίθετα τον θεωρώ αδόκιμο και νομίζω πως προσβάλει αυτούς που δημιουργούν μουσική, αλλά αφού επικράτησε, ας είναι..
Από τον ραδιοπειρατή στον επαγγελματία "μουσικό παραγωγό", εξέλιξη......
Και όπως λέει και ο φίλος μου ο Κωστής ο Μαραβέγιας στο τραγούδι του ¨Ραδιοπειρατής"
...Κάπου εδώ φίλοι μας φτανει στο τέλος η σημερινή μας εκπομπή αλλά και όλο το πρόγραμμα αυτών των πέντε χρόνων του "Ραδιοπειρατή"
Καληνύχτα σας και να ακούτε ραδιόφωνο......

Παρασκευή, Μαΐου 18, 2007

Παρθενώνας και Μάρμαρα

Μου στείλανε το σύνδεσμο και θεώρησα σκόπιμο να το προβάλλω ανεξάρτητα πρόθεσης ψήφου. Ο καθένας ας αποφασίσει τι θα επιλέξει. Δε ξέρω αν θα φέρει κάποιο αποτέλεσμα αλλά αν δεν προσπαθήσεις ποτέ δε θα μάθεις λένε!
The Parthenon Marbles

Πέμπτη, Μαΐου 17, 2007

Ο μεγάλος και ισχυρός

Σκηνικό γνώριμο. Απόγευμα, τέλος από ένα ακόμα κουραστικό δεκάωρο, με τη μηχανή, καθ' οδόν προς το σπίτι. Προπορευόμενο όχημα μεγάλου κυβισμού. Ο οδηγός διανύει την πεμπτη δεκαετία της ζωής του (αυθαίρετο αλλά μάλλον και σωστό). Ο δρόμος διπλής κατεύθυνσης και σχετικά στενός. Η ταχύτητα καλή.
Σε κάποια στιγμή το αυτοκίνητο κόβει ταχύτητα και κινείται προς τη δεξια πλευρά του δρόμου. Ωραία σκέφτομαι, τι καλός άνθρωπος, είδε το δίκυκλο και έκανε στην ακρη να περάσω.
Αμ δε. Τι μπορεί να συμβαίνει όταν ένα αυτοκίνητο χωρίς λόγο αλλάζει πορεία, ελαττώνει ή αυξάνει ταχύτητα; Οσοι απάντησαν εύστοχα Το Κινητό κερδίζουν τσάμπα βόλτα στο γύρο του θανάτου. Σαν αυτόν που έκανα εγώ.
Και ως εδώ θα ήταν όλα καλά αν δεν υπήρχε ο κάθετος δρόμος αριστερά τον οποίο και ήθελε να ακολουθήσει ο φίλος μας. Ουπς... εγώ έχω ήδη φτάσει στον πίσω αριστερό τροχό του και εκείνος αρχίζει να στρίβει προς τα αριστερά. Αμάν πέφτω, όχι τη γλυτώνω, φρένοοοοο μπροστινό. Και το πίσω φρένο τώρα, κατέβασμα, άλλη μια ταχύτητα, πρέπει να γείρω αριστερά. Θα πέσω ο δρόμος γλιστράει, λίγο ακόμα και δε θα έχω περιπτύξεις με την ασημί λαμαρίνα.
Ουφ, τη γλίτωσα αλλά πάνε 2-3 χρονάκια ζωής δε κατάλαβα πως πέρασαν έτσι. Συνεχίζω την πορεία μου παράλληλα με το αυτοκίνητο. Κόρνα, μπά, χαμπάρι δε πήρε αυτός, συνεχίζει απτόητος το τηλεφώνημα, ναι σιγά μην είχε χαντς φρι ή καρ κίτ. Κόρνα και πάλι και χτύπημα στο τζάμι. Σταματάει. Με το κινητό στο αυτί γυρίζει βαριεστημένα και θυμωμένα το κεφάλι tου.
- Τι θες αγόρι μου;
- Ξέρετε κύριε παραλίγο να δω τα ραδίκια ανάποδα, δε βγάλατε φλας όταν στρίψατε (λίγο δειλά, λίγο απο το σοκ)
- Ρε κάνε μας τη χάρη (το ύφος του άντε παράτα μας, δε βλέπεις που μιλάω στο τηλέφωνο;)
- Να σας κάνω εγώ τη χάρη κύριε αλλα να προσέχετε μην πάρετε κανένα αθώο στο λαιμό σας ( που τη βρήκα τόση ευγένεια απορώ)
- Ρε δε μας γαμείς χιώτικα; Στο τηλεφωνο: Σε κλείνω αγάπη μου έχω ενα ενοχλητικό εδώ, θα σε πάρω εγώ σε λίγο. Και αρχίζει η διαδικασία ανοίγματος της πόρτας.
- ( Ουπς.. αλλάζουμε πρακτική, δεν ευτύχησε η προηγούμενη ας το πάρω λίγο αλλιώς.)
Ρε φίλε δε τα πάω καλά με τη Χίο αλλά αν θες αγρινιώτικα και εξαρχειώτικα κάπως θα τα βολέψουμε.
Ε δε ξέρω τι έγινε και άλλαξε άρδην το σκηνικό. Οχι δηλαδή πως ο άνθρωπος κατάλαβε και πολλά αλλά κάναμε ένα αρκετά ¨πολιτισμένο" διάλογο. Για να μην οξυνθούν περαιτέρω τα πνεύματα και φορώντας ακόμη το κράνος έκανα μεταβολή και έφυγα.
Και για να έχουμε καλό ερώτημα τι θα γίνει με εμάς και τα κινητά μας; Τι ασυδοσία είναι αυτή; Τι αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή είναι αυτή;
Και απευθύνω ένα τελευταίο ερώτημα. Αυτός που κάποτε μάλωνε με τη γυναίκα του ενώ οδηγούσε, του έφυγε το αυτοκίνητο και έστειλε εμένα 43 μέρες στο Ασκλήπιείο και τη συνοδηγό να δίνει εξετάσεις για το proficiency μπαταρισμένη σα μούμια, να είχε τύψεις;
Ρητορικό το ερώτημα μάλλον, ποιές αξίες και κουραφέξαλα;

Τρίτη, Μαΐου 15, 2007

Νυχτερινές Περιπλανήσεις

Εμαθα να οδηγώ μηχανάκι απο το 15 μου. Από τότε και μετά μέχρι τα 30 μου περίπου, μόνο σε δίκυκλο θυμάμαι τον εαυτό μου. Κάπου εκεί ήρθε και το πρώτο αυτοκίνητο. Με τον καιρό, εξοικιώθηκα με τη νέα αυτή για μένα, ταλαιπωρία και πλέον μηχανή και αυτοκίνητο χρησιμοποιούνται αμφότερα. Κατόπιν ανακάλυψα μια χρησιμότητα του αυτοκινήτου που δεν ήξερα. Εκτόνωση μάλλον, ψυχίατρέ μου, καλά το λέω; Καλά άστο μου το λες στην επόμενη επίσκεψη και άμα το είπα σωστά θα είναι δωρεάν έτσι; Και μη ξεχνάς, το έγραφε στο διαφημιστικό, στις 3 επισκέψεις η μία δώρο, αλλιώς πάω σ' αυτόν που συμβουλεύει γυναίκες στην tv. Το αυτοκίνητο λοιπόν έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα που δεν έχει η μηχανή (οχι η φωτογραφική, η δίκυκλη ντέ) και είναι το εμπιτριόφωνο και τα κάμποσα ηχεία του. Εμ τι το θέλανε και το ανακαλύψανε. Χάθηκε ο κόσμος να έχουν κάτι άλλο;
Στο θέμα μας πάλι. Ενα βράδυ κάτι δεν πήγε καλά, πως θα μπορούσε άλλωστε, το αντίθετο θα ήταν παράξενο, και για να ξεδώσω παίρνω το αυτοκίνητο κατα τις 11 και 2 σιντάκια και δυνατά η μουσική και χωρίς να το καταλάβω (περίπου) βρέθηκα στο Βόλο.
Επιστροφή και το πρωί για δουλειά. Μιά χαρά όλα. Η νυχτερινή οδήγηση είναι κάτι άλλο. Μέσα στη νύχτα παρέα με τους νυσταγμένους φορτηγατζήδες και με τη μουσική δυνατά μα πολύ δυνατά.
Χθες το βράδυ ένιωσα πάλι την ίδια ανάγκη. Βρέθηκα με ενα φραπέ για συνοδηγό να ταξιδεύω προς Χαλκίδα κάπου στη 1.30 έχοντας ξεφύγει απο τις μίζερες σκέψεις της προηγούμενης ώρας.
θα πείτε τώρα καλά πως στο καλό τη βρίσκει έτσι ο κόσμος; Ελα μου ντε, αυτο αναρωτιέμαι και εγώ. Με το Νίκο Κουρουπάκη και τους "Χαιρετισμούς" να εναλλάσεται με την κιθάρα του Stevie Ray Vaughan παρέα με τον Buddy Guy βασανίζοντας σώμα και μυαλό στο "Tin Pan Alley" και τον Ορφέα Περίδη να μονολογεί τραγουδώντας...

Ρίχνω στη νύχτα μια σπρωξιά
παίρνει φωτιά και ξημερώνει
Στην τελευταία ρουφηξιά
παίρνω όρκο να τελειώσει πια ότι τελειώνει
Μπαίνω στο τρένο την αυγή
για να με βρει σε άλλο μέρος
Η μέρα τούτη που θα μπει
να με γλιτώσει από κει που ήμουνα ξένος
Φεύγω, φεύγω, κάθε μέρα φεύγω
μέτρο, μέτρο, όλο πιο μακριά
Φεύγω, φεύγω, τόσα χρόνια φεύγω
στην καρδιά μου όλο πιο κοντά
Ρίχνω στα μάτια μου ένα φως
και κάνω ανάκριση μονάχος
ο χωρισμένος μου εαυτός
είναι που χώρισε τον κόσμο από λάθος
Άραγε τι να φταίει τι
που ονειρευόμαστε στον ξύπνιο
Και να 'ναι η λησμονιά αυτή
που ανοίγει πόρτες το πρωί στον πρώτο χτύπο
Φεύγω, φεύγω, κάθε μέρα φεύγω
μέτρο, μέτρο, όλο πιο μακριά
Φεύγω, φεύγω, τόσα χρόνια φεύγω
στην καρδιά μου όλο πιο κοντά

Δευτέρα, Μαΐου 14, 2007

Μια θαλασσινή ιστορία... συνέχεια και τέλος

Ωρα να συνεχίσουμε την ιστοριούλα μας, δε νομίζετε;
Μετά το συναρπαστικό και επίπονο πρωινό περίπου στις 12 το μεσημέρι ήταν η ώρα του μεσημεριανού φαγητού. Ο Καμαρότος με το μάγειρα είχαν τη φαεινή ιδέα να ακολουθήσουν το πρόγραμμα κατά γράμμα και είχαν ετοιμάσει σαν πρώτο φαγητό σούπα. Τι σούπα ρε μεγάλε; Πώς να τη διατηρήσεις οριζόντια μέσα στο πιάτο, όσο βαθύ και να ήταν αυτό!!! Τέλος πάντων κάτι φάγαμε, και κάθησα να δω λίγο ισπανική τηλεόραση. Στάθηκε αδύνατο λόγω των μεγάλων απότομων μετακινήσεων του βαποριού, όχι μη νομίζετε, δεν έφταιγε που δεν ξέρω ισπανικά ποδόσφαιρο προσπαθούσαμε να δούμε αλλά φεύ.
Θάταν περίπου μια το μεσημέρι όταν πήγα για τη βάρδια μου στον ασύρματο. Ελεγχος, ολα εντάξει, εγγραφή στο log book, ακρόαση στα μεσαία, στη συχνότητα κλήσης και κινδύνου (500 khz) και πήγα και στα βραχέα να πάρω σειρά στο Αθήνα Ράδιο να παραλάβω ένα τηλεγράφημα. Οι συνθήκες χάλια, προσπαθούσα να κρατήσω το χαρτί σταθερό πράγμα πολύ δύσκολο, έτσι κι αλλιώς τα γράμματά μου είναι χάλια, μήπως και μετά μπορούσα να αποδικοποιήσω τη γραμμική Β που θα έιχα γράψει όλες κι όλες 3 σειρές τηλεγράφημα. Καθώς δακτυλογραφούσα το τηλεγράφημα να το πάω στη γέφυρα ξαφνικά την προσοχή μου απέσπασε εκείνος ο ήχος από σήματα μορς που αν τον ακούσεις μια φορά δεν τον ξεχνάς ποτέ και που δε ξέρεις αν πραγματικά θέλεις να τον ακούσεις ...---... (SOS) Το αίμα μου πάγωσε, τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν και άρχισα να καταγράφω τα υπόλοιπα σήματα.. SOS SOS SOS DE JH.. IN PSN ..... M/V JENNY II ....AR VA.
Το σήμα δεν ήταν έτσι ακριβώς αλλά με λίγα λόγια ανέφερε τη θέση του πλοίου και πως είχε κάνει νερά από τη μηχανή και πως το εγκατέλειψε το πενταμελές πλήρωμά του. Ηταν ένα γερμανικό φορτηγό 2000 τόνων με 1800 τόνους σίδερο φορτίο. Αμέσως ενημερώνω τον καπετάνιο και αρχίζει η επικοινωνία με το γαλλικό σταθμό της μπρέστης (Brest). Δίνουμε στοιχεία πλεύσης προς το ναυάγιο, μέγιστη ταχύτητα 4 κόμβοι, λόγω καιρού. Καθώς πλέουμε προς το ναυάγιο χτυπάει το τηλέφωνο του ασυρμάτου..
-Ελα μικρέ μαρκόνη βρήκαμε το βαπόρι και ενα λάιφ ράφτ. Κοιτάζω απο το φινιστρίνι του ασυρμάτου και βλέπω μια σχεδία κάπου στο βάθος. Στη στιγμή εξαφανίζεται... και μετά νάτη πάλι.
- Καπτάν Μπάμπη δώσε στίγμα να ενημερώσω τη μπρέστη και το ισπανικό ελικόπτερο που ψάχνουν τους ναυαγούς. Είναι και ένα γαλλικό αεροπλάνο πρέπει να ενημερωθεί κι αυτό.
- ΟΚ μικρέ μαρκόνη, γράψε..42....
Μόλις έγινε η ενημέρωση κατέφτασε το αεροπλάνο, έκανε μια δυο βόλτες πάνω απο το ναυάγιο και αποχώρησε. Στο μεταξύ φτάνει και το ελικόπτερο, και μας ζητάει να μείνουμε σε απόσταση μιας και δε μπορούσαμε να βοηθήσουμε άμεσα εκείνη τη στιγμή. Οι αγωνιώδεις προσπάθειες τω διασωστών διήρκησαν περίπου 4 ώρες. Θυμάμαι την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων κάθε φορά που ένας διασώστης προσπαθούσε να φτάσει τη σχεδία αλλά τα κύμματα σαν να τον ανταγωνίζονταν και την εξαφάνιζαν στην αφρισμένη θάλασσα.
Μόλις ανέβηκε και ο τελευταίος ναυαγός μια ανακούφιση διαπέρασε τα κορμιά όλων και με μιας ξεχάσαμε την κατάσταση που βρισκόμασταν και μαζευτήκαμε στην τραπεζαρία. Ηταν τόση η ικανοποίηση και η χαρά όλων μας που ακόμα και ο Ασράφ (που εγώ τον φώναζα Νικόλα) ο πακιστανός παραμάγειρας κάθησε μαζί μας για ένα ποτάκι.
Το βράδυ γυρίζαμε πρός τις ισπανικές ακτές και καθώς ο καιρός είχε ηρεμήσει λίγο βλέπαμε ειδήσεις και ο Ιβο ο ναύτης που ήξερε ισπανικά μας μετέφραζε. Το ισπανικό ελικόπτερο είχε βιντεοκάμερα και είχε βιντεοσκοπήσει το ναυάγιο. Σε μια στιγμή έδειξε το βαπόρι και επέμενε στην ελληνική σημαία που συνέχιζε να κυματίζει πρίμα. Ο Ιβο είπε πως οι Ισπανοί μας εκθείαζαν αλλά εμένα το μυαλό μου είχε μείνει στην εικόνα του ναυαγού που μόλις είδε τον τεράστιο όγκο των 300 μέτρων από τη σχεδία άναβε τισ φωτοβολίδες μέχρι να βεβαιωθεί πως τους είχαμε δει.
Ισως εκείνη η συγκεκριμένη ήταν η πιο έντονη της ζωης μου αλλά ίσως και εκείνη που με έμαθε να σέβομαι τη ζωή αλλά και να μη φοβάμαι το θάνατο...

Σάββατο, Μαΐου 12, 2007

Μια θαλασσινή ιστορία

Χθες το βράδυ είχα την τύχη να γνωρίσω μια αξιόλογη παρέα απο ζωντανούς και κεφάτους ανθρώπους και να έχω την ευκαιρία μιάς (ακόμα) μπυροκατάνιξης. Οταν σε κάποια συζήτηση ειπώθηκε πως το παλιό μου επάγγελμα ήταν ασυρματιστής του εμπορικού ναυτικού μου προτάθηκε από κοπελιά της παρέας να πω καμμιά ιστορία απ' αυτές που λεν οι ναυτικοί αλλά και να γράψω ίσως. Δε θα της χαλάσω το χατήρι, μόνο που δε θα έχει να κάνει με λιμάνια, μπαρ με εξωτικές χορεύτριες ή άλλα τέτοια εύπεπτα, εύγεστα αλλά με τη ζωή.

Ημουν πρωτόμπαρκος και η δουλειά μου ήταν δόκιμος ασυρμάτου. αυτό σήμαινε εργασία 8-12 στην κουβέρτα (κατάστρωμα) του πλοίου, και 1-5 βάρδια ασυρμάτου. Το πλοίο ένα γκαζάδικο (δεξαμενόπλοιο) 150.000 τόνων σε άριστη κατάσταση και το ταξίδι απο από Λιβύη με προορισμό το Μπιλμπάο. Φτάνοντας στο Μπέη (το ακρωτήριο στην Ισπανία για να μπεις στο Βισκαϊκό Κόλπο, βγαλμένο απο το Bay of Biscay) μπήκαμε στον τόπο των Βάσκων και το μεσημέρι δέσαμε για να αρχίσει η εκφόρτωση. Γύρω στο μεσημέρι ανέβηκα μέχρι το δωμάτιο ασυρμάτου να πάρω ένα δελτίο καιρού. Η πρόγνωση έλεγε κατι για 12+ (πολλά μα πάρα πολλά μποφώρ) και υπήρχε επίσης μια αναγγελία θύελλας (gale warning). Αφού πήγα μία βόλτα μέχρι τη γέφυρα του πλοίου και είχα μια κουβεντούλα με τον ανθυποπλοίαρχο βάρδιας, κατάκοπος κατευθύνθηκα προς την καμπίνα μου αλλά μόλις μπήκα σ' αυτήν χτύπησε το τηλέφωνο. Η βαριά Χιώτικη προφορά απο την άλλη γραμμή ακούστηκε επιτακτική.
-Μικρέ μαρκόνη ο μπόσης (λοστρόμος) είμαι. Στην κουβέρτα σε 5 λεπτά μας σπάνε οι κάβοι.
Σε 5 λεπτά βρέθηκα να μεταφέρω τεράστιους κάβους, να αλλάζουμε τους παλιούς αλλά η κατάσταση χειροτέρευε. Ο καπετάνιος, ο καπτάν Μπάμπης, αποφάσισε πως δε μπορούσαμε να μείνουμε άλλο στο ντόκο και λύσαμε τελικά τους κάβους και βγήκαμε στ' ανοιχτά όπου και φουντάραμε (φουντάρω = ρίχνω άγκυρα). Γύρω στα μεσάνυχτα μετά απο μία ακόμα παρτίδα τάβλι με τον μπόμαν (αντλιωρός, βγαλμένο μάλλον απο το pump-man) και μετά από μια κουραστική μέρα έστριψα το τελευταίο τσιγάρο της ημέρας.
Ο ύπνος ήταν βαθύς καθώς η πόρτα της καμπίνας άνοιξε. ¨Σκάντζααααααα" φώναξε ο ναύτης βάρδιας. Το παλιοξυπνητήρι σκέφτηκα, πάλι έμεινε από μπαταρίες και δε χτύπησε, Είχα τη συνήθεια να ξυπνάω λίγο ενωρίτερα απο τις 7 που έπρεπε κανονικά. Κάτι ψέλισα, δυνατά μάλλον, γιατί ο βαρδιούχος απάντησε πως η ώρα δεν είχε πάει ακόμη 7 αλλά έπρεπε να κατεβώ στην κουβέρτα αμέσως και να ξεχάσω καφέδες και τα σχετικά. Φτάνοντας στη πρύμνη βρήκα το λοστρόμο αναστατωμένο.
-Τι συμβαινει μπόση;
-Μικρέ μαρκόνη η θάλασσα μπαίνει ζωντανή, η άγκυρα ξεσέρνει(παρασύρεται μαζί με το βαπόρι) και πρέπει να κατεβάσουμε και να προστατέψουμε όσους κάβους δεν είναι σε βίντσι.(βίντσι, το : αγγλ. winch :σκοινί, αλυσίδα, βαρούλκο, γερανός).Στο μυαλό μου ήρ8αν τα λόγια του Νικόλα, του ναύτη που είχε ξεμπαρκάρει πριν 20 ημέρες και που με δίδαξε τη ναυτοσύνη στη πράξη.
'Μικρέ μαρκόνη η θάλασσα μπαίνει ζωντανή σημαίνει πως το κύμα δεν έρχεται μέσα στο πλοίο σαν σπρέυ απο το χτύπημα με το κύμα αλλά η πλώρη του πλοίου "βουτάει" και χάνεται μέσα σ΄αυτό.'
Ο Νικόλας έλεγε και επέμενε πως αυτό δεν είναι ανησυχητικό παρά μόνο όταν η θάλασσα μπαίνει ζωντανή απο πρύμα. Ουδείς λόγος ανησυχίας σκέφτηκα, πρύμα είμαστε, δε βλέπω να μπαίνει ζωντανή θάλασσα, πάμε λοιπόν.Φώναξα τον Κώστα που αν και βρισκόταν ήδη στην πέμπτη δεκαετία της ζωης του αυτή του τα έφερε έτσι να μπαρκάρει για πρώτη φορά σε ποντοπόρο και δη γκαζάδικο για να ξεχρεώσει το μικρό ψαράδικό του. Αρχίσαμε με τον Κώστα να κατεβάζουμε τους κάβους ενώ νιώθαμε πως ο τεράστιος όγκος του πλοίου έκοβε βόλτες θαρρείς στο πουθενά, καθώς κάθε φορά που ο τιμονιέρης γύριζε κατα μερικές μοίρες το τιμόνι εμείς προσπαθούσαμε να σταθούμε στα πόδια μας απ΄ότι βρισκόταν πρόχειρο κοντά μας.
Σε μια στιγμή και καθώς με δυσκολία πλέον προσπαθούσαμε να ασφαλίσουμε τον προτελευταίο εκτεθειμένο κάβο, ενας δυνατός ήχος ακούστηκε πολύ κοντά μας. Τέτοιοι ήχοι ήταν συνηθισμένοι εκείνη τη μέρα καθώς τα μεγαλύτερα απο 10 μέτρα υψους κύμματα συναντούσαν στο διάβα τους το ανυπεράσπιστο ανθρώπινο κατασκεύασμα. Το τι συνέβη εκέινη τη στιγμή δεν έχω κατορθώσει να το εξηγήσω ακόμα. Τα χέρια μου σαν να κατευθύνονταν από ένα τηλεχειριστήριο άνοιξαν διάπλατα και εγκλώβισαν το συνάνθρωπο - που είχε μείνει αποσβολωμένος και παγωμένος - σα δαγκάνες. Γαντζώθηκα από το βίντσι που ήταν δίπλα μας και ένιωσα την ορμή του νερού να με σκεπάζει μέχρι τη μέση και τα πόδια μου να παρασύρονται. Είναι αλήθεια τελικά πως ο άνθρωπος όταν μάχεται για τη ζωή του έχει τεράστια αποθέματα δύναμης. Στο μυαλό μου αντίθετα με το τι λένε για διάφορες άλλες περίεργες σκέψεις, υπήρχε μόνο μία. Πως και τι θα κάνω για να αποτρέψω το βέβαιο θάνατο σε δύο ψυχές. Οταν ένιωσα τον τεράστιο όγκο νερού να χαμηλώνει και η ορμή να εξαλείφεται, ξεγαντζώθηκα απο το βίντσι αλλά όχι και από τον Κώστα τον οποίο και σχεδόν έσυρα μέχρι το κομοδέσιο.
Η ημέρα αυτή συνεχίστηκε με ένα SOS και ένα ναυάγιο που μπορεί και να το περιγράψω κάποια μέρα, αν και πιστεύω πως πολλοί είναι αυτοί που θα είναι δύσπιστοι. Αυτοί που έχουν βιώσει πολλές καί πιό δύσκολες καταστάσεις όμως ξέρουν. Και συνεχίζουν να αγαπούν τη θάλασσα και να τη μάχονται καθημερινά και να της γνέφουν περιπαικτικά κάθε φορά που βγαίνουν νικητές από μια ακόμα μάχη μαζί της.

Υ.Γ. 1 Δε ξέρω να γράφω παραμύθια και δε ξέρω άν είμαι καλος στο να περιγράφω ιστορίες, έγινα βλέπετε και εγώ ένας άνθρωπος της πεζής τεχνολογίας. Συγχωρήστε με λοιπόν αν κάπου κουραστήκατε διαβάζοντας το παραπάνω και δείξτε επιείκια.
Υ.Γ. 2 Αν κάποιοι ναυτικοί διαβάσουν και διαπιστώσουν ανακρίβειες η επικοινωνία είναι ελεύθερη αλλά και επιβεβλημένη. Η αποφυγή των ναυτικών όρων ήταν αδύνατη, θέλω να πιστεύω πως αποδώθηκαν πιστά (όσο βοηθάει και η μνήμη).

Ο ΘΕΡΜΑΣΤΗΣ – Ζεϊμπέκικο, Γ. Μπάτη (1934)

Μηχανικός στη μηχανή και ναύτης στο τιμόνι,
Κι ο θερμαστής στο στόκολο, με τσι φωτιές μαλώνει.
Αγάντα θερμαστάκι μου και ρίχνε τσι φτυαριές σου,
Μέσα στο καζανάκι σου, να φτιάξουν οι φωτιές σου.
Κάργα ρασκέτα αχ και λοστό, το Μπέη να περάσω,
Και μεσ’ του Κάρντιφ τα νερά, εκεί να πα’ ν’ αράξω.
Μα η φωτιά είναι φωτιά, μα η φωτιά είναι λαύρα,
Κι η θάλασσα μου τα ‘κανε, τα σωθικά μου μαύρα.

Στόκολο: είναι ο χώρος του πλοίου που ανάβουν οι φωτιές για τα καζάνια (νομίζω στά παλιά ατμόπλοια)
Ρασκέτα, λοστός: εργαλεία του θερμαστή
Κάρντιφ: το γνωστό λιμάνι στην Αγγλία

Πέμπτη, Μαΐου 10, 2007

No post good post

Σήμερα δε θα γράψω αν και είχα αρκετά στο μυαλό μου. Απλά αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να γιορτάσω τα γενέθλιά μου...
Σιγά μη στείλω και συγχαρητήρια στη μάνα μου :P
Ενας Μάης ακόμα φορτώθηκε και οδεύουμε ολοταχώς..
και οπως τραγουδούσε και ο Νικόλας ο Παπάζογλου...
εγώ δεν είμαι ποιητής, είμαι στιχάκι...

Τρίτη, Μαΐου 08, 2007

Ααααψουυ..... Yassoy Mariaaaaa

Συνέβη σήμερα καθώς μια φίλη συνάδελφος ήταν μάλλον κρυωμένη. Το φτάρνισμα της Μαρίας έγινε η αφορμή να καταλάβω πως μια νέα ίωση χτύπησε την πόρτα μας. Το τι επακολούθησε μετά τη δική μου έκφραση, τι πιο φυσιλογική αντίδραση όταν φταρνίζεται κάποιος, απο τους παρευρισκόμενους στην ομήγυρη δε λέγεται. Ακουγα συνεχώς ενα yaaasoy Mariiiiaaaa. Σαρμπελίτιδα έπεσε μάλλον, η ίωση πού λέγαμε πιό πάνω.
Εχω αρχίσει να αναρωτιέμαι μήπως δεν κάνω κάτι καλά που εμένα δε με τραβάει αυτού του είδους η μουσική. Είναι δυνατόν να είμαι τόσο άμουσος ή να μήν έχω καθόλου σωστά μουσικά γούστα;
Συνεχίζω πάντως να αναπολώ ακούγοντας "Ποτέ μου δε μιλώ γι' αυτή" απο τον Παντελή Θαλασσινό, να ονειρεύομαι ακούγοντας "Come Away With Me" από τη Norah Jones, να ερωτεύομαι ακούγοντας "All My Love" από τους Led Zeppelin και να γράφω με μουσικό χαλί "What Breaks a Heart" από τη γλυκιά και πάντα μελωδική κιθάρα του "Joe Satriani".
Εχω μια ξεχωριστή αγάπη προς το ραδιόφωνο το οποίο και προτιμώ και τιμώ ιδιαίτερα ( περισσότερα γι' αυτό στο μέλλον) αλλά δε γίνεται να προσπαθείς να αλλάξεις σταθμό με τη βελόνα και να ακούς το τραγούδι της Κύπρου και της Ελλάδας απο το διαγωνισμό τραγουδιού eurovision ολημερίς και ολονυχτίς.

Ε λοιπόν εγώ και μερικοί άλλοι σαν καί μένα θα εξακολουθούμε να ονειρευόμαστε χωρίς το Σαρμπέλ και την κύπρια συνάδελφό του αοιδό Ευριδίκη..

Grace Slick - Dreams

Oh I, I believe in magic and I believe in dreams
Until I heard the thunder rumble
I saw the mountains crumble -
Then came the circus so I followed it’s parade

With all the fancy lion tamers, high-wire fiery flamers
Ravers of every kind
I saw those high-stepping sexy witches
Sons of satin, sons of bitches - all were there in my dreams
all in my dreams
Sodom and Gomorrah
I see you’re back in town.
And though you build a wall around you
The multitude still found you
Just like a circus to start with a parade
Oh but a parade of the

Fancy lion tamers, high-wire fiery flamers
Ravers of every kind
I saw those high-stepping sexy witches
Sons of satin, sons of bitches - all were there in my dreams
all in my dreams
Now I can see the whole world is just a circus
And I can tell that the circus why it’s just hell
And then I heard a drummer rolling
I found my seat’s been stolen
Then a spotlight hit me going wild in center ring for all you

Fancy lion tamers, high-wire fiery flamers
Ravers of every kind
I saw those high-stepping sexy witches
Sons of satin, sons of bitches - all were there in my dreams
all in my dreams

My dreams my dreams
Well I, I believe in magic and I believe in dreams
I said I, I believe in magic and I, I believe in dreams
I believe in dreams
I said I, I believe in magic, I believe in dreams
I believe in dreams, magic, magical dreams
I wanted to sing that I believe in dreams
Magical dreams, oh I believe in dreams
I said I, I believe in magic, I still believe in dreams

Burnout -- Εντελώς Ομως

'Ελεγα απο καιρό να ξεκινήσω να γράφω κανένα ποστάκι, έτσι περισσότερο για να λέμε καμμιά κουβεντούλα, αλλά φευ, που να βρεθεί χρόνος. Νόμιζα πως λίγο χρόνο θα έβρισκα, έλα όμως που εξαιτίας φόρτου εργασίας αυτό δε στάθηκε δυνατό. Τελικά ανακάλυψα πως μάλλον ανήκω στην κατηγορία των κατακαμμένων απο τη δουλειά Δεν ήθελα να το παραδεχτώ αλλά, τελικά κάπου εκεί ανήκω και εγώ οπως πολλοί άλλοι.
Μάλλον δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ αυτό. Θα κάνω τη μικρή επανάστασή μου (λέμε τώρα) και θα προσπαθήσω να κατέβω κατηγορία. Αν θα τα καταφέρω δεν είμαι και πολύ σίγουρος αλλά μια προσπάθεια δε βλάπτει ποτέ. Δεν είμαι εργασιομανής, είμαι κομμάτι του συστήματος που αποροφήθηκα και ψάχνω τρόπο να απεμπλακώ.
'Εχω διαβάσει αρκετά στην ελληνική μπλογκοκατάσταση και πρέπει να ομολογήσω πως πολλά με εχουν εντυπωσιάσει. Μερικοί έχουν χάρισμα στη γραφή αλλά και στον τρόπο σκέψης και έκφρασης.
Τα γραπτά αυτά με έκαναν να προσπαθήσω να εκφραστώ, όσο καταφέρω, μέσα από το χώρο αυτό που πιστεύω πως αποτελεί ένα χώρο ελεύθερης έκφρασης.