Μια θαλασσινή ιστορία... συνέχεια και τέλος

Ωρα να συνεχίσουμε την ιστοριούλα μας, δε νομίζετε;
Μετά το συναρπαστικό και επίπονο πρωινό περίπου στις 12 το μεσημέρι ήταν η ώρα του μεσημεριανού φαγητού. Ο Καμαρότος με το μάγειρα είχαν τη φαεινή ιδέα να ακολουθήσουν το πρόγραμμα κατά γράμμα και είχαν ετοιμάσει σαν πρώτο φαγητό σούπα. Τι σούπα ρε μεγάλε; Πώς να τη διατηρήσεις οριζόντια μέσα στο πιάτο, όσο βαθύ και να ήταν αυτό!!! Τέλος πάντων κάτι φάγαμε, και κάθησα να δω λίγο ισπανική τηλεόραση. Στάθηκε αδύνατο λόγω των μεγάλων απότομων μετακινήσεων του βαποριού, όχι μη νομίζετε, δεν έφταιγε που δεν ξέρω ισπανικά ποδόσφαιρο προσπαθούσαμε να δούμε αλλά φεύ.
Θάταν περίπου μια το μεσημέρι όταν πήγα για τη βάρδια μου στον ασύρματο. Ελεγχος, ολα εντάξει, εγγραφή στο log book, ακρόαση στα μεσαία, στη συχνότητα κλήσης και κινδύνου (500 khz) και πήγα και στα βραχέα να πάρω σειρά στο Αθήνα Ράδιο να παραλάβω ένα τηλεγράφημα. Οι συνθήκες χάλια, προσπαθούσα να κρατήσω το χαρτί σταθερό πράγμα πολύ δύσκολο, έτσι κι αλλιώς τα γράμματά μου είναι χάλια, μήπως και μετά μπορούσα να αποδικοποιήσω τη γραμμική Β που θα έιχα γράψει όλες κι όλες 3 σειρές τηλεγράφημα. Καθώς δακτυλογραφούσα το τηλεγράφημα να το πάω στη γέφυρα ξαφνικά την προσοχή μου απέσπασε εκείνος ο ήχος από σήματα μορς που αν τον ακούσεις μια φορά δεν τον ξεχνάς ποτέ και που δε ξέρεις αν πραγματικά θέλεις να τον ακούσεις ...---... (SOS) Το αίμα μου πάγωσε, τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν και άρχισα να καταγράφω τα υπόλοιπα σήματα.. SOS SOS SOS DE JH.. IN PSN ..... M/V JENNY II ....AR VA.
Το σήμα δεν ήταν έτσι ακριβώς αλλά με λίγα λόγια ανέφερε τη θέση του πλοίου και πως είχε κάνει νερά από τη μηχανή και πως το εγκατέλειψε το πενταμελές πλήρωμά του. Ηταν ένα γερμανικό φορτηγό 2000 τόνων με 1800 τόνους σίδερο φορτίο. Αμέσως ενημερώνω τον καπετάνιο και αρχίζει η επικοινωνία με το γαλλικό σταθμό της μπρέστης (Brest). Δίνουμε στοιχεία πλεύσης προς το ναυάγιο, μέγιστη ταχύτητα 4 κόμβοι, λόγω καιρού. Καθώς πλέουμε προς το ναυάγιο χτυπάει το τηλέφωνο του ασυρμάτου..
-Ελα μικρέ μαρκόνη βρήκαμε το βαπόρι και ενα λάιφ ράφτ. Κοιτάζω απο το φινιστρίνι του ασυρμάτου και βλέπω μια σχεδία κάπου στο βάθος. Στη στιγμή εξαφανίζεται... και μετά νάτη πάλι.
- Καπτάν Μπάμπη δώσε στίγμα να ενημερώσω τη μπρέστη και το ισπανικό ελικόπτερο που ψάχνουν τους ναυαγούς. Είναι και ένα γαλλικό αεροπλάνο πρέπει να ενημερωθεί κι αυτό.
- ΟΚ μικρέ μαρκόνη, γράψε..42....
Μόλις έγινε η ενημέρωση κατέφτασε το αεροπλάνο, έκανε μια δυο βόλτες πάνω απο το ναυάγιο και αποχώρησε. Στο μεταξύ φτάνει και το ελικόπτερο, και μας ζητάει να μείνουμε σε απόσταση μιας και δε μπορούσαμε να βοηθήσουμε άμεσα εκείνη τη στιγμή. Οι αγωνιώδεις προσπάθειες τω διασωστών διήρκησαν περίπου 4 ώρες. Θυμάμαι την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων κάθε φορά που ένας διασώστης προσπαθούσε να φτάσει τη σχεδία αλλά τα κύμματα σαν να τον ανταγωνίζονταν και την εξαφάνιζαν στην αφρισμένη θάλασσα.
Μόλις ανέβηκε και ο τελευταίος ναυαγός μια ανακούφιση διαπέρασε τα κορμιά όλων και με μιας ξεχάσαμε την κατάσταση που βρισκόμασταν και μαζευτήκαμε στην τραπεζαρία. Ηταν τόση η ικανοποίηση και η χαρά όλων μας που ακόμα και ο Ασράφ (που εγώ τον φώναζα Νικόλα) ο πακιστανός παραμάγειρας κάθησε μαζί μας για ένα ποτάκι.
Το βράδυ γυρίζαμε πρός τις ισπανικές ακτές και καθώς ο καιρός είχε ηρεμήσει λίγο βλέπαμε ειδήσεις και ο Ιβο ο ναύτης που ήξερε ισπανικά μας μετέφραζε. Το ισπανικό ελικόπτερο είχε βιντεοκάμερα και είχε βιντεοσκοπήσει το ναυάγιο. Σε μια στιγμή έδειξε το βαπόρι και επέμενε στην ελληνική σημαία που συνέχιζε να κυματίζει πρίμα. Ο Ιβο είπε πως οι Ισπανοί μας εκθείαζαν αλλά εμένα το μυαλό μου είχε μείνει στην εικόνα του ναυαγού που μόλις είδε τον τεράστιο όγκο των 300 μέτρων από τη σχεδία άναβε τισ φωτοβολίδες μέχρι να βεβαιωθεί πως τους είχαμε δει.
Ισως εκείνη η συγκεκριμένη ήταν η πιο έντονη της ζωης μου αλλά ίσως και εκείνη που με έμαθε να σέβομαι τη ζωή αλλά και να μη φοβάμαι το θάνατο...