Ο μεγάλος και ισχυρός

Σκηνικό γνώριμο. Απόγευμα, τέλος από ένα ακόμα κουραστικό δεκάωρο, με τη μηχανή, καθ' οδόν προς το σπίτι. Προπορευόμενο όχημα μεγάλου κυβισμού. Ο οδηγός διανύει την πεμπτη δεκαετία της ζωής του (αυθαίρετο αλλά μάλλον και σωστό). Ο δρόμος διπλής κατεύθυνσης και σχετικά στενός. Η ταχύτητα καλή.
Σε κάποια στιγμή το αυτοκίνητο κόβει ταχύτητα και κινείται προς τη δεξια πλευρά του δρόμου. Ωραία σκέφτομαι, τι καλός άνθρωπος, είδε το δίκυκλο και έκανε στην ακρη να περάσω.
Αμ δε. Τι μπορεί να συμβαίνει όταν ένα αυτοκίνητο χωρίς λόγο αλλάζει πορεία, ελαττώνει ή αυξάνει ταχύτητα; Οσοι απάντησαν εύστοχα Το Κινητό κερδίζουν τσάμπα βόλτα στο γύρο του θανάτου. Σαν αυτόν που έκανα εγώ.
Και ως εδώ θα ήταν όλα καλά αν δεν υπήρχε ο κάθετος δρόμος αριστερά τον οποίο και ήθελε να ακολουθήσει ο φίλος μας. Ουπς... εγώ έχω ήδη φτάσει στον πίσω αριστερό τροχό του και εκείνος αρχίζει να στρίβει προς τα αριστερά. Αμάν πέφτω, όχι τη γλυτώνω, φρένοοοοο μπροστινό. Και το πίσω φρένο τώρα, κατέβασμα, άλλη μια ταχύτητα, πρέπει να γείρω αριστερά. Θα πέσω ο δρόμος γλιστράει, λίγο ακόμα και δε θα έχω περιπτύξεις με την ασημί λαμαρίνα.
Ουφ, τη γλίτωσα αλλά πάνε 2-3 χρονάκια ζωής δε κατάλαβα πως πέρασαν έτσι. Συνεχίζω την πορεία μου παράλληλα με το αυτοκίνητο. Κόρνα, μπά, χαμπάρι δε πήρε αυτός, συνεχίζει απτόητος το τηλεφώνημα, ναι σιγά μην είχε χαντς φρι ή καρ κίτ. Κόρνα και πάλι και χτύπημα στο τζάμι. Σταματάει. Με το κινητό στο αυτί γυρίζει βαριεστημένα και θυμωμένα το κεφάλι tου.
- Τι θες αγόρι μου;
- Ξέρετε κύριε παραλίγο να δω τα ραδίκια ανάποδα, δε βγάλατε φλας όταν στρίψατε (λίγο δειλά, λίγο απο το σοκ)
- Ρε κάνε μας τη χάρη (το ύφος του άντε παράτα μας, δε βλέπεις που μιλάω στο τηλέφωνο;)
- Να σας κάνω εγώ τη χάρη κύριε αλλα να προσέχετε μην πάρετε κανένα αθώο στο λαιμό σας ( που τη βρήκα τόση ευγένεια απορώ)
- Ρε δε μας γαμείς χιώτικα; Στο τηλεφωνο: Σε κλείνω αγάπη μου έχω ενα ενοχλητικό εδώ, θα σε πάρω εγώ σε λίγο. Και αρχίζει η διαδικασία ανοίγματος της πόρτας.
- ( Ουπς.. αλλάζουμε πρακτική, δεν ευτύχησε η προηγούμενη ας το πάρω λίγο αλλιώς.)
Ρε φίλε δε τα πάω καλά με τη Χίο αλλά αν θες αγρινιώτικα και εξαρχειώτικα κάπως θα τα βολέψουμε.
Ε δε ξέρω τι έγινε και άλλαξε άρδην το σκηνικό. Οχι δηλαδή πως ο άνθρωπος κατάλαβε και πολλά αλλά κάναμε ένα αρκετά ¨πολιτισμένο" διάλογο. Για να μην οξυνθούν περαιτέρω τα πνεύματα και φορώντας ακόμη το κράνος έκανα μεταβολή και έφυγα.
Και για να έχουμε καλό ερώτημα τι θα γίνει με εμάς και τα κινητά μας; Τι ασυδοσία είναι αυτή; Τι αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή είναι αυτή;
Και απευθύνω ένα τελευταίο ερώτημα. Αυτός που κάποτε μάλωνε με τη γυναίκα του ενώ οδηγούσε, του έφυγε το αυτοκίνητο και έστειλε εμένα 43 μέρες στο Ασκλήπιείο και τη συνοδηγό να δίνει εξετάσεις για το proficiency μπαταρισμένη σα μούμια, να είχε τύψεις;
Ρητορικό το ερώτημα μάλλον, ποιές αξίες και κουραφέξαλα;